اصحاب سبت: تفاوت میان نسخه‌ها

اصحاب سبت، گروهی از [[بنی‌اسرائیل|قوم بنی‌اسرائیل]] بودند که بر اثر سرپیچی از فرمان خداوند درباره حرمت کار در روز شنبه، مورد عذاب قرار گرفتند.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> آنان در عصر پیامبری [[داوود (پیامبر)|حضرت داوود]] زندگی می‌کرده و جمعیتی حدود ۷۰ هزار یا ۱۲ هزار نفر داشته‌اند.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> عبارت «اصحاب سبت» تنها یک بار به طور صریح در آیه ۴۷ سوره نساء به کار رفته، اما در آیات دیگری از [[قرآن|قرآن کریم]] نیز داستان قوم مذکور و سرانجام آن بیان شده است.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref>

سَبت به معنای قطع یا قطع عمل،<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> که در زبان عبری، شبات خوانده می‌شود،<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> عنوان روز شنبه در میان یهودیان بوده<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> و در لغت عبرانی، به معنای استراحت است.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> بنابر فرهنگ یهودی، قوم یهود باید در روز شنبه یا سبت، از همه کارهای خود دست بکشند و استراحت کنند.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> حفظ حرمت روز سبت و کار نکردن در آن، یکی از ده فرمان [[حضرت موسی]] بوده است.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref>