سجده سهو: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره موارد وجوب سجده سهو میان فقیهان شیعه اختلاف‌نظر است.<ref>مختلف الشیعه، ج۲، ص۴۲۳.</ref> بنابر گفته ابن ادریس، برخی موارد آن را چهار، برخی دیگر پنج و برخی شش مورد دانسته‌اند.<ref>ابن ادریس، ص۱۷۳.</ref> مشهور موارد ذیل را از

* حرف‌زدن سَهوی در نماز<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳؛ علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۰۷.</ref>

* فراموش کردن یک سجده<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳؛ محقق حلی، المعتبر، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۴۴.</ref>

* شک بین چهار و پنج در نماز چهار رکعتی.<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳؛ علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۰۶.</ref>

* سلام دادن سهوی در غیر موضع؛<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳؛ علامه حلی، القواعد، ج۱، ص۳۰۷-۳۰۸.</ref> برای مثال در نماز چهار رکعتی پس از تشهد رکعت دوم سلام دهد.

* فراموشی تشهد<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳؛ شهید اول، ذکری الشیعه، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۵.</ref>

ابن ادریس نشستن سهوی در حال قیام و ایستادن در حال قعود را به موارد آن افزوده است.<ref>ابن ادریس، ص۱۷۳-۱۷۴.</ref> شیخ طوسی گفته است که برخی از فقیهان امامیه سجده سهو را در هر زیادت و نقصانی(غیر از ارکان) در نماز لازم می‌دانند.<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۴-۱۲۵</ref> علامه حلی سجده سهو را در هر زیادت و نقصانی که نماز را باطل نکند، لازم می‌داند.<ref>علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ص۳۰۷-۳۰۸.</ref>