نماز وتیره: تفاوت میان نسخه‌ها

وتیره در فقه به معنای وتر کوچک معنا شده است. وتر، یک رکعت پایانی نماز شب است. [[شیخ مفید]]، وتیره را به لحاظ عددی، مانند یک رکعت ایستاده می‌داند.<ref>شیخ مفید، المقنعه، ۱۴۱۰ق، ص۱۱۱.</ref> در روایتی از [[امام صادق]]، نماز وتیره را به منزله یک رکعت نماز وتر در نماز شب می‌داند که اگر نمازگزار پس از ادای آن (وتیره) از دنیا رفت، ثواب نماز وتر برای او منظور گردد. امام صادق در ادامه می‌فرمایند؛ [[پیامبر اکرم]] این نماز را نمی‌خواند، زیرا او به وسیله [[وحی]] می‌دانست که آیا در این شب از دنیا می‌روند یا نه. اما دیگران را به خواندن آن توصیه می‌کرد.<ref>صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۶ق، ج۲، ص۳۳۰و۳۳۱.</ref>

نماز وتیره، دور رکعت نماز نافله عشاء است که به صورت نشسته خوانده می‌شود. [[شیخ عباس قمی]] در [[مفاتیح الجنان]] به نقل از [[مصباح المتهجد]] آورده است که در دو رکعت‌نشسته بعد از نماز عشاء، صد [[آیه]] از [[قرآن]] خوانده شود و [[مستحب]] است به‌جای صد آیه، [[سوره واقعه]] را در یک رکعت و [[سوره توحید]] را در رکعت دیگر بخوانند.<ref>قمی، مفاتیح الجنان، ص۱۹.</ref> در روایت دیگری [[امام باقر]](ع) فرمود: هرکس [[سوره ملک|سوره مُلْک]] را شب بخواند، به قرائت بسیار و پاکیزه عمل نموده و از غافلان نخواهد بود و من نیز بعد از نماز عشا آن دو را در حالت نشسته [در نافله عشا] می‌خوانم.<ref>سید بن طاووس، فلاح السائل، ص۲۵۹.</ref>

از [[سید مرتضی]] درباره چگونه‌نشستن هنگام نماز، نمازگزار را مخیر بین چهارزانو و دوزانو دانسته است.<ref>سیدمرتضی، رسائل مرتضی، ۱۴۱۵ق، ص۲۲۷.</ref> شیخ طوسی هم نماز وتیره را برای [[مسافر]] ساقط می‌داند.<ref>شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ص۷۱.</ref>

[[شیخ حر عاملی]] در [[وسائل الشیعه]] می‌گوید که ایستاده‌خواندن نماز وتیره بهتر از نشسته است.<ref>حرعاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۱۴ق، ص۵۱.</ref> او همچنین بابی را به افضلیت ایستاده‌خواندن نماز وتیره و عدم ساقط شدن آن در سفر اختصاص داده است.<ref>حرعاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۱۴ق، ص۹۴.</ref> در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که: پدرم این نماز را نشسته می‌خواند و من آن دو رکعت را ایستاده می‌خوانم.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۴، ص۱۰۶.</ref> [[علامه مجلسی|مجلسی]] در ادامه حدیث می‌آورد که چون بدن امام باقر ثقیل بود و قیام برای او مشکل، پس نماز را نشسته می‌خواند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۴، ص۱۰۶.</ref>

اسماعیل بن عبدالخالق بن عبدربّه از امام صادق(ع) نقل می‌کند که پدرم (امام باقر) همواره بعد از نماز عشا، دو رکعت نماز در حالت نشسته می‌خواند و صد آیه در آن دو رکعت قرائت می‌نمود و پیوسته می‌فرمود: هرکس این دو رکعت را بخواند و صد آیه در آن تلاوت کند، از [[غفلت|غافلان]] نخواهد بود. وی می‌گوید: امام باقر(ع) در آن دو رکعت، سوره واقعه و اخلاص را قرائت می‌کرد.<ref>سید بن طاووس، فلاح السائل، ص۲۵۹.</ref>