عیب‌جویی: تفاوت میان نسخه‌ها

عیب‌جویی صفتی زشت، ناپسندیده و [[حرام]] است.<ref>مهدوی کنی، نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، ۱۳۸۹ش، ص۲۲۸.</ref>{{منبع بهتر}}همچنین اطاعت از افراد عیب‌جو نیز ممنوع و حرام است.<ref>هاشمی رفسنجانی، فرهنگ قرآن، ۱۳۸۸ش، ج۲۱، ص۳۲۳و۳۲۴. برای اطلاع بیشتر از استدلال‌های فقهی نگاه کنید به: خمینی، المكاسب المحرمة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۰۲ ـ ۴۱۱ (اعتبار قصد الانتقاص فی مفهوم الغیبة‌).</ref> با تتبع در [[روایات]] روشن می‌شود کسی که در پی عیب‌جویی و رسواکردن [[مسلمان|مسلمانی]] باشد، بدترین و خبیث‌ترین مردم است.<ref>مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۰.</ref> یکی از سفارش‌های [[امام علی(ع)]] در [[فرمان مالک اشتر|فرمان به مالک اشتر]] این بود که در پی عیب‌جویی مردم نرود و پرده‌پوش عیوب مردم باشد.<ref>نهج البلاغه، نامه ۵۳: «وَلْیکنْ أَبْعَدَ رَعِیتِک مِنْک، وَأَشْنَأَهُمْ عِنْدَک، أَطْلَبُهُمْ لِمَعَائِبِ النَّاسِ; فَإِنَّ فِی النَّاسِ عُیوباً، الْوَالِی أَحَقُّ مَنْ سَتَرَهَا؛‌ باید دورترین رعایا نسبت به تو و مبغوض‌ترین آن‌ها در نزد تو کسانی باشند که بیشتر در جستجوی عیوب مردمند؛ زیرا در (غالب) مردم عیوبی وجود دارد (که از نظرها پنهان است و) والی از همه سزاوارتر است که آنها را بپوشاند.» (ترجمه مکارم شیرازی)</ref>