لعن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←ادله مخالفان
جز (←ادله مخالفان) |
جز (←ادله مخالفان) |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
آنان همچنین لعن‌های موجود در کلام [[پیامبر]] را لعن عام می‌دانند نه لعن به شخص و فرد خاص<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۴-۱۹۵</ref> و بر این باورند گزارش‌هایی از پیامبر مشتمل بر لعن با نام و نشان آمده، با شخصیتی که قرآن از او ترسیم کرده، مطابقت ندارد.<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۴و۱۹۵.</ref> | آنان همچنین لعن‌های موجود در کلام [[پیامبر]] را لعن عام می‌دانند نه لعن به شخص و فرد خاص<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۴-۱۹۵</ref> و بر این باورند گزارش‌هایی از پیامبر مشتمل بر لعن با نام و نشان آمده، با شخصیتی که قرآن از او ترسیم کرده، مطابقت ندارد.<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۴و۱۹۵.</ref> | ||
مخالفان لعن بر این عقیده‌اند که سیره [[اهل بیت(ع)]] خصوصا [[حضرت علی(ع)]]، بر وفاق بوده و از دشنام به دیگران پرهیز می‌کردند.<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش، ص۶۱.</ref> این عده به داستان [[جنگ صفین]] استناد کرده‌اند که بعد از صفین یاران علی(ع) به اصحاب [[معاویه بن ابوسفیان|معاویه]] دشنام دادند و علی(ع) فرمود: «من خوش ندارم که شما بسیار لعن نموده و دشنام دهید.»<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش، ص۳۰۱-۳۰۲.</ref>{{یادداشت|دو نکته در [[شرح نهج البلاغه (ابن‌ابی‌الحدید)|شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید]] در این موضوع وجود دارد نخست این که این دشنام در روزهایی بوده که جنگ برقرار بوده چنان‌چه در عنوان خطبه آمده است (و من كلام له (ع) و قد سمع قوما من أصحابه يسبّون أهل الشام أيام حربهم از سخنان آن حضرت عليه السلام است هنگامى كه شنيد گروهى از اصحابش در روزهاى جنگ صفّين به لشگر شام دشنام مى‌دهند) نکته دوم این است که ابن ابی الحدید بر این اعتقاد است که امیرالمؤمنین(ع) سَبّ (دشنام و ناسزا) به دشمنان را برای اصحابش ناپسند دانسته ولی لعن را ناپسند ندانسته است چنان چه در قرآن مسلمانی که مرتکب کبیره شده مورد لعنت واقع شده و نیز کسی که آلوده به گناه قذف شده است.سوره نور آیات۶و۷و۲۳. ابن ابي الحديد، شرح نهج البلاغة، ج۱۱، ص۲۱.}} | مخالفان لعن بر این عقیده‌اند که سیره [[اهل بیت(ع)]] خصوصا [[حضرت علی(ع)]]، بر وفاق بوده و از دشنام به دیگران پرهیز می‌کردند.<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش، ص۶۱.</ref> این عده به داستان [[جنگ صفین]] استناد کرده‌اند که بعد از صفین یاران علی(ع) به اصحاب [[معاویه بن ابوسفیان|معاویه]] دشنام دادند و علی(ع) فرمود: «من خوش ندارم که شما بسیار لعن نموده و دشنام دهید.»<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی، ۱۳۸۳ش، ص۳۰۱-۳۰۲.</ref>{{یادداشت|دو نکته در [[شرح نهج البلاغه (ابن‌ابی‌الحدید)|شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید]] در این موضوع وجود دارد نخست این که این دشنام در روزهایی بوده که جنگ برقرار بوده چنان‌چه در عنوان خطبه آمده است (و من كلام له (ع) و قد سمع قوما من أصحابه يسبّون أهل الشام أيام حربهم از سخنان آن حضرت عليه السلام است هنگامى كه شنيد گروهى از اصحابش در روزهاى جنگ صفّين به لشگر شام دشنام مى‌دهند) نکته دوم این است که ابن ابی الحدید بر این اعتقاد است که امیرالمؤمنین(ع) سَبّ (دشنام و ناسزا) به دشمنان را برای اصحابش ناپسند دانسته ولی لعن را ناپسند ندانسته است چنان چه در قرآن مسلمانی که مرتکب گناه کبیره [[آیه لعان |لعان]] شده مورد لعنت واقع شده و نیز کسی که آلوده به گناه قذف شده است.سوره نور آیات۶و۷و۲۳. ابن ابي الحديد، شرح نهج البلاغة، ج۱۱، ص۲۱.}} | ||
برخی از علمای شیعه مانند [[آیت‌الله خامنه‌ای]]<ref>سایت آیت‌الله خامنه‌ای، فتوی به حرمت لعن.</ref> و [[آیت‌الله سیستانی]]<ref>سایت الغدیر، فتوای آیت‌الله سیستانی.</ref> به حرمت توهین به مقدسات اهل‌سنت و دامن زدن به اموری که سبب اختلاف می‌شود، [[فتوا]] داده‌اند. | برخی از علمای شیعه مانند [[آیت‌الله خامنه‌ای]]<ref>سایت آیت‌الله خامنه‌ای، فتوی به حرمت لعن.</ref> و [[آیت‌الله سیستانی]]<ref>سایت الغدیر، فتوای آیت‌الله سیستانی.</ref> به حرمت توهین به مقدسات اهل‌سنت و دامن زدن به اموری که سبب اختلاف می‌شود، [[فتوا]] داده‌اند. | ||