لعن: تفاوت میان نسخه‌ها

مسلمانان با استناد به آیات و روایات لعن [[کافر]] را جایز می‌دانند اما درباره لعن مسلمان اختلاف‌نظر دارند: موافقان لعن مسلمان، لعن و سب را به یک معنا دانسته<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌هاى مذاهب اسلامى، ۱۳۸۳ش، ص ۳۰۰</ref> و برای اثبات جواز لعن به سیره پیامبر استناد می‌کنند که گروهی از [[صحابه]] که از لشکر [[اسامه]] تخلف کردند، لعن‌ کرده است.<ref>طبرسی، الإحتجاج ، ۱۳۷۱ش، ج‏۲، ص۴۷۳</ref>

مخالفان لعن، به آیاتی از قرآن، که مسلمانان را از سب و توهین به مقدسات دیگران از جمله [[مشرک|مشرکان]] منع کرده، استناد می‌کنند.<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۱-۱۹۲.</ref> به اعتقاد آنان در تمام مواردی که خداوند در قرآن قومی را لعن کرده،‌ علت آن را نیز بیان کرده و لعن خدا جز در مورد [[شیطان]]، لعن عام بوده و هیچ فردی را با نام و نشان لعن نکرده است.<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۳</ref>

آنان همچنین لعن‌های موجود در کلام [[پیامبر]] را لعن عام می‌دانند نه لعن به شخص و فرد خاص.<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۴-۱۹۵</ref> و بر این باورند گزارش‌هایی از پیامبر مشتمل بر لعن با نام و نشان آمده، با شخصیتی که قرآن از او ترسیم کرده، مطابقت ندارد.<ref>معلمی، «بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام»، ۱۳۹۰ش، ص۱۹۴و۱۹۵</ref>  

مخالفان لعن بر این عقیده‌اند که سیره [[اهل بیت (ع)]] خصوصا [[حضرت علی (ع)]]، بر وفاق بوده و از دشنام به دیگران پرهیز می‌کردند.<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌هاى مذاهب اسلامى، ۱۳۸۳ش، ص۶۱.</ref> این عده  به داستان [[جنگ صفین]] استناد کرده‌اند که بعد از صفین یاران علی (ع) به اصحاب [[معاویه بن ابوسفیان|معاويه]] دشنام دادند و على (ع) فرمود: «من خوش ندارم كه شما بسيار لعن نموده و دشنام دهید.»<ref>فخلعی، مجموعه گفتمان‌هاى مذاهب اسلامى، ۱۳۸۳ش، ص ۳۰۱-۳۰۲.</ref>