شیخ طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

| تاریخ وفات        =شب دوشنبه  [[۲۲ محرم]] [[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]].

'''محمد بن حسن بن علی بن حسن''' ([[سال ۳۸۵ هجری قمری|۳۸۵]]-[[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]])، مشهور به '''شیخ طوسی''' و '''شیخ الطائفه''' (به معنای بزرگ قوم/بزرگ شیعیان)، از بزرگترین [[حدیث|محدثان]] و [[فقیهان]] [[شیعه]]. وی نویسنده دو کتاب [[التهذیب]] و [[الاستبصار]] از [[کتب اربعه|کتاب‌های چهارگانه حدیثی]] شیعه است. در ۲۳ سالگی از [[خراسان]] به [[عراق]] آمد و از اساتیدی چون [[شیخ مفید]]، [[سید مرتضی]] استفاده کرد. خلیفه [[عباسیان|عباسی]]، کرسی تدریس [[کلام]] [[بغداد]] را به او سپرد. هنگامی که [[کتابخانه شاپور]] در آتش سوخت، به ناچار به [[نجف]] رفت و در آنجا [[حوزه علمیه نجف|حوزه علمیه]] ساخت. شیخ طوسی، بعد از وفات [[سید مرتضی]] رهبری و مرجعیت [[شیعیان]] را بر عهده گرفت.

نظریات و نوشته‌های فقهی او مثل نهایه، الخلاف و مبسوط، مورد توجه [[فقیهان]] شیعه است. [[ التبیان فی تفسیر القرآن|التبیان]]، کتاب مهم تفسیری اوست. شیخ طوسی در سایر علوم اسلامی مثل [[علم رجال|رجال]] و کلام و [[اصول فقه]] نیز صاحب‌نظر بود و کتاب‌های او جزء کتاب‌های مرجع علوم دینی است. او تحول در [[اجتهاد]] [[شیعی]] را آغاز کرد و مباحث آن را گسترش داد و در برابر اجتهاد [[اهل سنّت]] به آن استقلال بخشید. نامدارترین شاگرد او [[ابوالصلاح حلبی]] است.