سخن‌چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

در لغت‌نامه دهخدا خبرکشی<ref> دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه خبرکش، ۱۳۷۷ش، ج۶، ص۹۵۰۸ </ref> و خبرچینی<ref> دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه خبرچین، ۱۳۷۷ش، ج۶، ص۹۵۰۶.</ref>به سخن‌چینی معنا شده است.

=== تفاوت با سعایت===

[[سعایت]] نوعی سخن‌چینی است که اگر سخن دیگران را نزد کسی که از او می‌ترسند(مانند پادشاهان) بازگو کنند، سعایت نامیده می‌شود.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، موسسة النشر الاسلامی، ج۵، ص۲۷۹.</ref> [[نراقی اول|نراقی]] سعایت را بدترین نوع سخن‌چینی و گناه آن را از انواع دیگر نمیمه بیشتر دانسته و بر این باور است که از [[طمع]] و [[حسد]] ناشی می‌شود.<ref>نراقی، جامع السعادات، ۱۳۸۳ق، ج۲، ص۲۷۹.</ref>

* کینه و طرد شدن از سوی مردم؛ از [[حضرت علی(ع)]] روایت شده که سخن‌چینی بپرهیزید زیرا بذر [[کینه]] را می‌افشاند و بین خدا و مردم فاصله می‌اندازد.<ref>تمیمی آمدی، غررالحکم، ۱۴۱۰ق، ص۱۶۷.</ref>

* تصدیق نکردن سخن‌چین  

* بازداشتن او از سخن‌چینی([[نهی از منکر]])

* بازگو نکردن سخنان نمام

* دشمن داشتن او.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، موسسة النشر الاسلامی، ج۵، ص۲۷۷-۲۷۸</ref>

== ادبیات فارسی==

سخن‌چینی در ادبیات و فرهنگ فارسی نیز رواج دارد. شاعران فارسی‌زبان اشعاری در قبح آن سروده‌اند.