بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

بیداء در روایات به مکانی میان مکه و مدینه اشاره دارد<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۱، ص۵۲۳.</ref> به گفته [[ابن ادریس حلی]] فاصله آن تا [[ذوالحلیفه|ذوالحَلیفه]] (میقات اهل مدینه) حدود سه فرسخ است.<ref>ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref> این مکان در دو کیلومتری [[مسجد شجره]] به سمت مکه قرار دارد.<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۳۹۲ش، ج‌۲، ص۱۶۰-۱۶۱.</ref> به گفته ابن اثیر این واژه در لغت به معنای بیابانی است که در آن چیزی (آب و گیاه) وجود ندارد.<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱.</ref>  

بنا بر روایات خسف بیداء که از [[علائم ظهور]] است<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۰؛ شیخ صدوق، کتاب الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۳۰۳، ح۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۵۷، ح۱۵؛ صنعانی، المصنف، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۳۷۱، ح۲۰۷۶۹.</ref> در این مکان رخ می‎‌دهد. از این‌رو در برخی از روایات از آن با عنوان ذات الجیش نیز یاد شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۹۰.</ref> خسف بیداء به فرورفتن لشکریان سفیانی که برای جنگ با امام مهدی(ع) عازم مکه شده‌اند در سرزمین اشاره دارد. در روایتی از [[امام باقر(ع)]] آمده است در [[آخرالزمان]]، وقتی سپاه [[سفیانی|سُفیانی]] وارد بیداء می‌شود، منادی از آسمان ندا می‌دهد: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین، لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.<ref> نعمانی، الغیبة، ۱۳۷۹ق، ص۲۸۰، ح۶۷.</ref>

بر پایه روایاتی که در منابع فقهی نقل شده [[نماز]] خواندن در بیداء [[مکروه]] است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref> فقیهان علت این حکم را خسف (خسف سپاه سفیانی) در این مکان می‌دانند.<ref>ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref>