بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

''' بَیداء'''، بیابانی بی‌آب و علف میان [[مکه]] و [[مدینه]].<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۱، ص۵۲۳.</ref> این بیابان در دو کیلومتری [[مسجد شجره]] به سمت مکه قرار دارد.<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۳۹۲ش، ج‌۲، ص۱۶۰-۱۶۱.</ref> در روایات واقعه فرو رفتن زمین در این بیابان یکی از نشانه‌های ظهور عنوان شده است.<ref>نعمانى‏،  ترجمه غيبت نعمانى‏، ۳۷۶، ص ۳۵۶-۳۵۷.</ref>

نام این مکان در حدیث [[خسف بیداء|خَسفِ بَیداء]] (فرو رفتن در سرزمین بیداء) مطرح شده است که [[روایت|روایات]] شیعه و [[اهل سنت]] آن را از [[علائم ظهور |علائم ظهور امام دوازدهم]] بیان کرده‌اند.<ref>صنعانی، المصنف، بی‌تا، ج۱۱، ح۲۰۷۶۹؛ کوفی، المصنف، ۱۴۰۹ق، ح۱۹۰۶۶؛ کلینی، کافی، ۱۴۰۱ق، ج۸، ص۳۱۰؛ صدوق، خصال، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۳۰۳؛ نعمانی، الغیبة، مکتبة الصدوق، ص۲۵۷، ح۱۵.</ref>

در روایتی از [[امام باقر(ع)]] آمده است در [[آخر الزمان]]، وقتی سپاه [[سفیانی|سُفیانی]] وارد سرزمین بیداء می‌شود، منادی از آسمان ندا می‌دهد: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین، لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند تا آن افراد به دیگران بگویند که بر سر سپاهیان چه آمده است».<ref>نعمانی، الغیبة، مکتبة الصدوق، ص۲۷۹، باب۱۴، ح۶۷.</ref>

بر پایه منابع فقهی، [[نماز]] خواندن در این بیابان [[مکروه]] است و در آینده، عذاب الهی بر این مکان نازل می‌شود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref>