پرش به محتوا

شب بیست و یکم رمضان: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{گسترش}}
{{گسترش}}
{{امام علی}}
{{امام علی}}
'''شب بیست و یکم رمضان''' شب شهادت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و از مهم‌ترین مناسبت‌ها در تقویم [[شیعه]] است. این شب یکی از شب‌هایی است که شیعیان احتمال می‌دهند [[شب قدر]] باشد. از این رو شیعیان معمولاً این شب را در [[مسجد|مساجد]]، [[حسینیه|حسینیه‌ها]] و سایر اماکن مذهبی، به [[احیا|احیاء]] و انجام [[شب قدر|اعمال شب قدر]] می‌گذرانند. همچنین شیعیان در این شب برای امام علی(ع) [[سوگواری|عزاداری]] می‌کنند.
'''شب بیست و یکم رمضان''' شب شهادت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و از مهم‌ترین مناسبت‌ها در تقویم [[شیعه]] است. این شب یکی از شب‌هایی است که شیعیان احتمال می‌دهند [[شب قدر]] باشد. از این رو شیعیان معمولاً این شب را در [[مسجد|مساجد]]، [[حسینیه|حسینیه‌ها]] و سایر اماکن مذهبی، به [[احیا|احیاء]] و انجام [[شب قدر|اعمال شب قدر]] می‌گذرانند. همچنین شیعیان در این شب به مناسبت شهادت امام علی(ع) [[سوگواری|عزاداری]] می‌کنند.
== اهمیت و جایگاه==
== اهمیت و جایگاه==
به باور شیعیان، شب بیست و یکم یکی از شب‌هایی است که احتمال دارد شب قدر باشد. از این رو این شب را [[احیا]] می‌گیرند.{{مدرک}} همچنین بنا بر گزارش‌های تاریخی امام علی(ع) در شب نوزدهم ماه رمضان به دست [[ابن ملجم مرادی|ابن‌ملجم مرادی]] مضروب شد<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۸ق، ج۳، ص ۲۵-۲۸.</ref> و بر اثر این ضربه در شب بیست و یکم به شهادت رسید.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۹.</ref> به همین مناسبت شیعیان در این شب برای امام علی [[سوگواری|عزاداری]] می‌کنند.<ref>مجیدی خامنه، «شب‌های قدر در ایران»، ص۱۹.</ref>  
به باور شیعیان، شب بیست و یکم یکی از شب‌هایی است که احتمال دارد شب قدر باشد. از این رو این شب را [[احیا]] می‌گیرند.{{مدرک}} همچنین بنا بر گزارش‌های تاریخی امام علی(ع) در شب نوزدهم ماه رمضان به دست [[ابن ملجم مرادی|ابن‌ملجم مرادی]] مضروب شد<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۸ق، ج۳، ص ۲۵-۲۸.</ref> و بر اثر این ضربه در شب بیست و یکم به شهادت رسید.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۹.</ref> به همین مناسبت شیعیان در این شب برای امام علی [[سوگواری|عزاداری]] می‌کنند.<ref>مجیدی خامنه، «شب‌های قدر در ایران»، ص۱۹.</ref>