عبدالجواد ادیب نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←ویژگی‌های شعری
جز (←شاگردان) |
جز (←ویژگی‌های شعری) |
||
| خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
وی شعرشناسی خود را مدیون استاد خود صیدعلی خان می‌دانست و همواره می‌کوشید این فن را در میان شاگردانش رواج دهد. ملک الشعرای بهار نیز سبک‌شناسی خود را وامدار این دو استاد دانسته است.<ref>ملک الشعرا، سبک‌شناسی، ص«یب»؛ پروین، گزینه مقاله ها، صص۵۰۷-۵۰۸.</ref> | وی شعرشناسی خود را مدیون استاد خود صیدعلی خان می‌دانست و همواره می‌کوشید این فن را در میان شاگردانش رواج دهد. ملک الشعرای بهار نیز سبک‌شناسی خود را وامدار این دو استاد دانسته است.<ref>ملک الشعرا، سبک‌شناسی، ص«یب»؛ پروین، گزینه مقاله ها، صص۵۰۷-۵۰۸.</ref> | ||
ادیب به هنگام تحصیل در [[نیشابور]] با دیوان قاآنی آشنا شد. از این رو در آغاز به سبک وی اشعاری می‌سرود و گاه شعرهای او را تضمین می‌کرد، اما پس از ورود به [[مشهد]] و دیدار با [[صیدعلی خان درگزی]] و به اشارت وی، به سبک خراسانی روی آورد و با آثار شاعرانی چون [[فردوسی]]، [[فرخی سیستانی]]، منوچهری، عسجدی، و [[مسعود سعد سلمان]] آشنا شد و پس از آن، اشعار قاآنی در نظر او سست می‌نمود. پیوند و ارادت ادیب به صیدعلی خان تا قتل او در ۱۳۳۶ق پایدار بود و این دو به استقبال یکدیگر شعرها سرودند.<ref>اشراق، «ادیب نیشابوری»، صص۲۳۸، ۲۴۰-۲۴۱؛ عنبرانی، «صیدعلی خان درگزی»، ص۷.</ref> | ادیب به هنگام تحصیل در [[نیشابور]] با دیوان قاآنی آشنا شد. از این رو در آغاز به سبک وی اشعاری می‌سرود و گاه شعرهای او را تضمین می‌کرد، اما پس از ورود به [[مشهد]] و دیدار با [[صیدعلی خان درگزی]]{{یادداشت| [[صیدعلی خان درگزی]] صید علیخان درگزی از تیره قارشی قوزی و از خاندان دیرین حکمرانان چند صدساله درگز است. او در درگز( از شهرستان‌های شمال استان خراسان رضوی) به دنیا آمد و تحصیلات مقدماتی را در مکتب‌خانه‌های درگز، و تحصیلات ادبی خود را در نزد استاد میرزا مهدی خدیو گیلانی به پایان رساند. سپس چندین سال نایب الحکومه لطف‌آباد درگز شد. او در طی سال‌های ۱۳۲۵–۱۳۲۸ق حکمران درگز شد و بعدها به دلایلی از حکومت کناره‌گیری و به پسرش مسعود خان تفویض گردید. صید علیخان در مشهد به انجمن ادبی خراسان راه یافت و با تعدادی از فضائل ادبی همنشین و همدم بود. او در نقد الشعرا و انساب‌شناسی سرآمد روزگار خود بود، همچنین شاگردانی همچون:ادیب نیشابوری و ملک الشعرای بهار از خوان فضائل خان خوشه چیدند. گویا صید علیخان دیوانی هم داشته که فقط چند شعر از آن باقی‌مانده و مابقی در جریان کشته شدنش در سال ۱۳۳۶ قمری و غارت منزلش از بین رفته‌است. <ref>میرنیا، سید علی، سرزمین و مردم درگز، انتشارات سخن‌گستر،۱۳۸۱، ص ۸۱</ref> }} و به اشارت وی، به سبک خراسانی روی آورد و با آثار شاعرانی چون [[فردوسی]]، [[فرخی سیستانی]]، منوچهری، عسجدی، و [[مسعود سعد سلمان]] آشنا شد و پس از آن، اشعار قاآنی در نظر او سست می‌نمود. پیوند و ارادت ادیب به صیدعلی خان تا قتل او در ۱۳۳۶ق پایدار بود و این دو به استقبال یکدیگر شعرها سرودند.<ref>اشراق، «ادیب نیشابوری»، صص۲۳۸، ۲۴۰-۲۴۱؛ عنبرانی، «صیدعلی خان درگزی»، ص۷.</ref> | ||
===مراودات ادبی=== | ===مراودات ادبی=== | ||