سید احمد ادیب پیشاوری: تفاوت میان نسخه‌ها

| پانویس            =

}}

ادیب اگرچه در دورۀ مشروطه می‌زیست، سروده‌هایش از نظر زبان، ساختار، وزن و درون مایۀ شعری با سبک رایج متفاوت است. زبان شعری ادیب به خلاف زبان شعر مشروطه که از سادگی و روانی برخوردار بود، پیچیده و دشوار است. در مجموع از شیوۀ سخن سرایی ادیب برمی‌آید که او در کنار نوآوری‌های ویژۀ خود، هنوز به سنت‌های «‌بازگشت ادبی‌» پایبند بوده، و در سرودن بسیاری از [[قصیده|قصایدش]] به شاعرانی چون [[خاقانی]]، [[انوری]]، [[ناصرخسرو]] نظر داشته است.