کاربر ناشناس
پسر نوح: تفاوت میان نسخه‌ها
←شبهه در فرزندی پسر نوح: اصلاح متن- ترجمه آیات
جز (←پسر نوح در شعر فارسی: ویکی‌سازی) |
imported>M.bahrami (←شبهه در فرزندی پسر نوح: اصلاح متن- ترجمه آیات) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
تنها تصویری که از پسر نوح در قرآن کریم وجود دارد لحظه‌ای است که طوفان آغاز شده و پسر نوح خارج از [[کشتی نوح|کشتی]] است. بنا به روایت قرآن، نوح پسرش را دعوت می‌کند تا سوار کشتی شود اما پسر قبول نمی‌کند و می‌گوید بالای کوهی می‌روم تا از طوفان در امان باشم. نوح بار دیگر از پسر دعوت به سوار شدن در کشتی می‌کند و می‌گوید این طوفان عذابی است که کسی نمی‌تواند از آن فرار کند مگر اینکه خداوند بخواهد. خداوند در این هنگام با موجی میان نوح و پسرش فاصله می‌اندازد و در نهایت پسر نوح در طوفان غرق می‌شود.<ref>سوره هود، آیه ۴۲-۴۸.</ref> | تنها تصویری که از پسر نوح در قرآن کریم وجود دارد لحظه‌ای است که طوفان آغاز شده و پسر نوح خارج از [[کشتی نوح|کشتی]] است. بنا به روایت قرآن، نوح پسرش را دعوت می‌کند تا سوار کشتی شود اما پسر قبول نمی‌کند و می‌گوید بالای کوهی می‌روم تا از طوفان در امان باشم. نوح بار دیگر از پسر دعوت به سوار شدن در کشتی می‌کند و می‌گوید این طوفان عذابی است که کسی نمی‌تواند از آن فرار کند مگر اینکه خداوند بخواهد. خداوند در این هنگام با موجی میان نوح و پسرش فاصله می‌اندازد و در نهایت پسر نوح در طوفان غرق می‌شود.<ref>سوره هود، آیه ۴۲-۴۸.</ref> | ||
==شبهه در فرزندی پسر نوح== | ==شبهه در فرزندی پسر نوح== | ||
آیه ۴۶ [[سوره هود]] | آیه ۴۶ [[سوره هود]] «ای نوح آن پسر از اهل تو نبود» باعث شده است که برخی در خصوص فرزندی کنعان شبهه ایجاد کنند. برخی با استناد به این آیه و همچنین آیه ۱۰ [[سوره تحریم]] که در آن زن حضرت نوح به عنوان خیانت کار معرفی شده است عنوان کرده‌اند که آن فرزند غرق شده فرزند نوح نبود؛ بلکه فرزند نامشروع همسر نوح بوده‌است.<ref>بیومی مهران، بررسی تاریخی قصص قرآن، ۱۳۸۹ش، ج ۴، ص۱۷.</ref> این در حالی است که بسیاری از مفسرین شیعه و سنی بر پایه روایات وارد شده در تفسیر آیه ۴۵ و ۴۶ سوره هود بر مجعول بودن این سخن تأکید کرده‌اند و معتقدند که کلمه «فخانتاهما» در قرآن کریم هرگز اشاره به زنا کار بودن زن نوح و فرزند نامشروع بودن «پسر نوح» ندارد.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص: ۳۵۲؛ طبرسی، ترجمه تفسیر مجمع البیان، ۱۳۵۲ش، ج۱۲، ص۶۹؛ بیومی مهران، بررسی تاریخی قصص قرآن، ۱۳۸۹ش، ج ۴، ص۱۷؛ مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۹، ص۱۱۷؛ طبری، تفسیر الطبری، ۱۴۱۲ق، ج ۱۲، ص۳۲؛ آلوسی،روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۶، ص۲۶۶.</ref> | ||
[[علامه طباطبایی]] معتقد است پسری که در طوفان غرق شد پسر واقعی و حقیقی [[نوح (پیامبر)|نوح(ع)]] بود. این را از نوع خطابی که در آیه ۴۲ وجود دارد می‌تواند استنباط کرد: «یا بُنَی ارْکب مَّعَنَا» چرا که این نوع خطاب بر شفقت و مهربانی گوینده دلالت می‌کند و اشعار به این دارد که به پسر بفهماند که پدرش او را دوست دارد و خیر او را می‌خواهد<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص: ۳۴۶.</ref>. در [[تفسیر نمونه]]، [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن|مجمع البیان]]، [[تفسیر طبری]] نیز قول پسر واقعی بودن «پسر نوح» به عنوان درست‌ترین قول دانسته شده است.<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش،ج۹، ص۱۱۷؛ ترجمه تفسیر مجمع البیان، ۱۳۵۲ش، ج۱۲، ص۶۸؛ طبری،تفسیر الطبری، ۱۴۱۲ق، ج ۱۲، ص۳۲؛آلوسی،روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۶، ۲۶۶.</ref> | [[علامه طباطبایی]] معتقد است پسری که در طوفان غرق شد پسر واقعی و حقیقی [[نوح (پیامبر)|نوح(ع)]] بود. این را از نوع خطابی که در آیه ۴۲ وجود دارد می‌تواند استنباط کرد: «یا بُنَی ارْکب مَّعَنَا» چرا که این نوع خطاب بر شفقت و مهربانی گوینده دلالت می‌کند و اشعار به این دارد که به پسر بفهماند که پدرش او را دوست دارد و خیر او را می‌خواهد<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص: ۳۴۶.</ref>. در [[تفسیر نمونه]]، [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن|مجمع البیان]]، [[تفسیر طبری]] نیز قول پسر واقعی بودن «پسر نوح» به عنوان درست‌ترین قول دانسته شده است.<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش،ج۹، ص۱۱۷؛ ترجمه تفسیر مجمع البیان، ۱۳۵۲ش، ج۱۲، ص۶۸؛ طبری،تفسیر الطبری، ۱۴۱۲ق، ج ۱۲، ص۳۲؛آلوسی،روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۶، ۲۶۶.</ref> | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
</ref> چرا که اگر کفر پسر برایش مسلم بود، او را برای سوار شدن به کشتی دعوت نمی‌کرد. حضرت نوح(ع) قبلا کفار را نفرین کرده و از خدای تعالی خواسته بود که احدی از کافران را بر روی زمین زنده نگذارد و استثناء پسر از این دعا برای او به سبب رابطه فرزندی مورد قبول نیست.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص: ۳۵۰.</ref> | </ref> چرا که اگر کفر پسر برایش مسلم بود، او را برای سوار شدن به کشتی دعوت نمی‌کرد. حضرت نوح(ع) قبلا کفار را نفرین کرده و از خدای تعالی خواسته بود که احدی از کافران را بر روی زمین زنده نگذارد و استثناء پسر از این دعا برای او به سبب رابطه فرزندی مورد قبول نیست.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص: ۳۵۰.</ref> | ||
برخی از مفسرین نحوه روایت گفتگوی نوح(ع) و پسرش در قرآن کریم را دلیلی بر عدم اطلاع او از کفر فرزندش می‌دانند و عنوان می‌کنند، اگر حضرت نوح از کفر فرزند اطلاع داشت به جای اینکه بخواهد بگوید | برخی از مفسرین نحوه روایت گفتگوی نوح(ع) و پسرش در قرآن کریم را دلیلی بر عدم اطلاع او از کفر فرزندش می‌دانند و عنوان می‌کنند، اگر حضرت نوح از کفر فرزند اطلاع داشت به جای اینکه بخواهد بگوید «از کافران مباش»<ref>سوره هود، آیه ۴۲. | ||
</ref> باید می‌گفت «وَلَا تَکن من الْکافِرِینَ»، چرا که در جمله اول یا همان جمله‌ای که در قرآن کریم وجود دارد معنای شریک شدن در بلا و به عبارتی همراهی و همنشینی وجود دارد، بنابراین این جمله اشاره به این مساله دارد که حضرت نوح(ع) از کفر پسر اطلاع نداشت به همین دلیل گفته با عذاب کافران شریک نشو.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص: ۳۴۶، جوادی آملی، سیره پیامبران در قرآن، ۱۳۸۹ش، ص۲۷۳.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] معتقد است که ظاهر آیات نشان می‌دهد خداوند به نوح وعده داده بود که اهل و خانواده‌اش را از طوفان نجات می‌دهد و چون نوح اطلاع از کفر فرزندش نداشت در آیه ۴۵ سوره هود این وعده را مطرح می‌کند.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص: ۳۵۰- ۳۵۱.</ref> | </ref> باید می‌گفت «وَلَا تَکن من الْکافِرِینَ»، چرا که در جمله اول یا همان جمله‌ای که در قرآن کریم وجود دارد معنای شریک شدن در بلا و به عبارتی همراهی و همنشینی وجود دارد، بنابراین این جمله اشاره به این مساله دارد که حضرت نوح(ع) از کفر پسر اطلاع نداشت به همین دلیل گفته با عذاب کافران شریک نشو.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص: ۳۴۶، جوادی آملی، سیره پیامبران در قرآن، ۱۳۸۹ش، ص۲۷۳.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] معتقد است که ظاهر آیات نشان می‌دهد خداوند به نوح وعده داده بود که اهل و خانواده‌اش را از طوفان نجات می‌دهد و چون نوح اطلاع از کفر فرزندش نداشت در آیه ۴۵ سوره هود این وعده را مطرح می‌کند.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴، ج۱۰، ص: ۳۵۰- ۳۵۱.</ref> | ||