سفر شرعی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مسافر''' در [[فقه]] اسلامی کسی است که به سبب دور شدن از وطن شرعی، احکام خاصی بر برخی اعمال عبادی او مترتّب می‌شود. در فقه [[شیعه]]، به کسی مسافر گفته می شود که بخواهد حداقل هشت فرسخ (بین ۴۰ تا ۴۵ کیلومتر) از [[وطن]] خود دور شود. بر اساس آیات ۱۸۴ [[سوره بقره]] و ۱۰۱ [[سوره نساء|نساء]] و همچنین [[روایات]]، چنین شخصی با شرایطی باید [[نماز|نمازها]] را شکسته بخواند و [[روزه]] نگیرد.

شیعیان معتقدند از جمله «''فَعِدّةٌ مِنْ اَیامٍ اُخَر''»، لزوم افطار در سفر، و قضای روزه در وقتی دیگر فهمیده می‌شود، آیه می‌فرماید: کسی که مریض یا مسافر است، چند روز دیگر (غیر از ماه رمضان) را روزه بگیرد. بر اساس روایات [[اهل بیت(ع)]] و جمعی از [[صحابه|اصحاب]] پیامبر(ص) مانند [[عبدالرحمن بن عوف]]، [[عمر بن خطاب]]، [[عبدالله بن عمر]]، [[ابوهریره]] و [[عروة بن زبیر]] روزه در سفر [[حرام]] است.<ref> امیرخانی، احمد، آیات الاحکام، ج ۲، ص ۲۷۱</ref> «''فَلَیسَ عَلیکُم جُناحٌ''» در آیه ۱۰۱ سوره نساء، مانند «''فَلا جُناحَ عَلَیهِ''» آیه ۱۵۸ سوره بقره<ref group="یادداشت"> ''إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْ‌وَةَ مِن شَعَائِرِ اللَّهِ ۖ فَمَنْ حَجَّ الْبَیتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیهِ أَن یطَّوَّفَ بِهِمَا ۚ وَمَن تَطَوَّعَ خَیرً‌ا فَإِنَّ اللَّهَ شَاکرٌ عَلِیمٌ'' ﴿۱۵۸﴾ : در حقیقت، «''صفا''» و «''مروه''» از شعایر خداست [که یادآور اوست‌]؛ پس هر که خانه [خدا] را حج کند، یا عمره گزارد، بر او گناهی نیست که میان آن دو سعی به جای آورد. و هر که افزون بر فریضه، کار نیکی کند، خدا حق شناس و داناست.</ref> معنای وجوب شکسته خواندن نماز را می‌رساند، نه جواز.

* [http://www.maarefquran.org/index.php/page,viewArticle/LinkID,4461 حكمِ نماز و روزه مسافر در عصر جديد]

* [http://www.hadavi.info/fa/archive/category/104 سایت آیت الله هادوی]