پرش به محتوا

سید رضی: تفاوت میان نسخه‌ها

۶ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۳ ژانویهٔ ۲۰۱۸
جز
←‏نبوغ شعری: تمیزکاری
جز (←‏آثار علمی: تمیزکاری)
جز (←‏نبوغ شعری: تمیزکاری)
خط ۷۰: خط ۷۰:
سید رضی در شعر نیز دستی داشت. به عقیده [[سید محسن امین]] شعر او بر دیگر جنبه‌هایش غلبه کرده است.<ref>امین، أعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۹، ص۲۱۸.</ref> او نخستین قصیده خود را  کمی پس از ده سالگی سروده است.<ref>ابن خلکان، وفیات الاعیان، ۱۹۷۱م، ج۴، ص۴۱۴.</ref> سید رضی با شاعرانی همچون [[متنبی]](۳۵۴-۳۰۳ق) و [[ابوالعلاء معری|ابوالعلاء معرّی]](۴۴۹-۳۶۳ق) هم‌عصر بود.{{مدرک}} ابوحکیم المعلم عبداللّه خبری (متوفای۴۷۶ق) بیش از ۶۳۰۰ بیت از اشعار او را در دیوانی گردآورده است. در سال ۳۸۵ق قطعه‌ای از شعر او به دست [[صاحب بن عباد]] افتاد او کسی را به بغداد فرستاد تا از روی دیوان سید رضی نسخه‌ای برایش ببرد. چون سید رضی از این کار آگاه شد، نسخه‌ای از دیوان خود را برایش فرستاد.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۵۴-۵۳.</ref>
سید رضی در شعر نیز دستی داشت. به عقیده [[سید محسن امین]] شعر او بر دیگر جنبه‌هایش غلبه کرده است.<ref>امین، أعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۹، ص۲۱۸.</ref> او نخستین قصیده خود را  کمی پس از ده سالگی سروده است.<ref>ابن خلکان، وفیات الاعیان، ۱۹۷۱م، ج۴، ص۴۱۴.</ref> سید رضی با شاعرانی همچون [[متنبی]](۳۵۴-۳۰۳ق) و [[ابوالعلاء معری|ابوالعلاء معرّی]](۴۴۹-۳۶۳ق) هم‌عصر بود.{{مدرک}} ابوحکیم المعلم عبداللّه خبری (متوفای۴۷۶ق) بیش از ۶۳۰۰ بیت از اشعار او را در دیوانی گردآورده است. در سال ۳۸۵ق قطعه‌ای از شعر او به دست [[صاحب بن عباد]] افتاد او کسی را به بغداد فرستاد تا از روی دیوان سید رضی نسخه‌ای برایش ببرد. چون سید رضی از این کار آگاه شد، نسخه‌ای از دیوان خود را برایش فرستاد.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۵۴-۵۳.</ref>


انگیزه سید رضی در سرودن شیعیات، بیان زندگی [[علویان]] یا طالبیان محروم از حق و قدرت است. رثائیات، مراثی اوست برای بزرگان زمان یا دوستان و خویشاوندان و نیز مراثی شهدای [[کربلا]]. رضی در فخریات خود از عزت و شرف کهن یاد کرده و بدان بسی بالیده است.<ref>آیتی، مقدمه ترجمه نهج البلاغه، ۱۳۷۷ش، ص۱۳.</ref>
انگیزه سید رضی در سرودن شعر، بیان زندگی [[علویان]] یا طالبیان محروم از حق و قدرت است. رثائیات، مراثی اوست برای بزرگان زمان یا دوستان و خویشاوندان و نیز مراثی شهدای [[کربلا]]. رضی در فخریات خود از عزت و شرف کهن یاد کرده و بدان بسی بالیده است.<ref>آیتی، مقدمه ترجمه نهج البلاغه، ۱۳۷۷ش، ص۱۳.</ref>


{{شعر۲
{{شعر۲