ابابیل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابابیل''' پرندگانی که [[اصحاب فیل]] را سنگباران کردند.

ابابیل به معنای دسته دسته، دسته‌ها، گروه‌ها و گروه‌های پراکنده است برخی مفرد آن را اَبّیل دانسته<ref>مفردات، ص۶۰.</ref>، برخی به ابوعبیده و فرا نسبت داده‌اند ابابیل جمعی است که مفرد ندارد.<ref>ابن هشام، ج۶، ص۳۶؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۱؛ طبرسی، ج۱۰، ص۵۳۹. </ref> واژه ابابیل یک‌بار  در قرآن {{متن قرآن|وَأَرْ‌سَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرً‌ا أَبَابِيلَ|سوره=[[سوره فیل|فیل]]|آیه=۳}} به کار رفته است<ref>سوره فیل، آیه۳.</ref> ابابیل نام پرنده نیست بلکه منظور از آن پرندگانی است که گروه گروه از هر طرف به سوی اصحاب فیل آمدند و سپاهیان ابرهه را سنگباران کردند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۳۶۲؛ مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۳۳۶-۳۳۷؛ فخررازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۳۲، ص۲۹۳.</ref> در فرهنگ عامیانه فارسی ابابیل به خود پرندگان اشاره دارد نه معنای وصفی آن‌ها.<ref>دهخدا</ref>

درباه نوع، شکل  و جزئیات مربوط به این پرندگان بین مفسران اختلاف است؛ بیشتر مفسران ابابیل را پرستو یا شبیه آن<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۳۳۷؛ سبزواری نجفی، الجدید، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۴۱۸؛ مجلسی، ۱۴۰۳ق، ج۱۵، ص۱۳۸. ر. ک. فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۳۲، ص۲۹۳ با قیل از آن یاد کرده است.</ref>، برخی نیز خفاش یا از نوع دیگر پرندگان دانسته‌اند. گفته شده که کبوتران [[مکه]] از نوع آن‌ها هستند.<ref>زمخشری، ج۴، ص۷۹۹؛ آلوسی، ج۳۰، ص۲۳۶.</ref> طبری گفته رنگ پرندگان سفید یا سیاه و یا سبز، منقارشان زرد و چنگال‌های آن‌ها شبیه چنگال سگان بوده است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> از [[امام باقر(ع)]] نقل شده که سر و چنگال‌هایی چون سر و چنگال درندگان داشتند که پیش از آن دیده نشده بود و پس از آن نیز دیده نشد.<ref>کلینی، کافی، ج۸، ص۸۴.</ref> همچنین این مرغان به شکل زنبور عسل، سیاه سر، دراز گردن و سرخ منقار توصیف شده اند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>

هنگامی که سپاهیان ابرهه خواستند [[کعبه]] را تخریب کنند، پرندگانی ظاهر شدند که سنگریزه‌هایی با خود داشتند. [[قرآن]] از سنگریزه‌هایی آن‌ها به [[سجین|سِجّین]] تعبیر کرده است.<ref>سوره فیل، آیه۴.</ref> گفته شده این پرندگان از دریا برخاسته بودند<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۳۳۷؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> و هر یک از آن‌ها سنگی با منقار و دو سنگ با پاهای خود حمل می‌کرد.<ref>کلینی، الکافی، ج۸، ص۸۴؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> همچنین گفته شده سنگ‌ریزه‌ها بزرگتر از عدس و کوچکتر از نخود بود.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳. </ref> و بر هر سنگی نام یکی از اصحاب فیل نوشته شده بود<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref> آن‌ها هر سنگی را می‌انداختند، به هدف می‌خورد و بدن یکی از اصحاب فیل را سوراخ می‌کرد و از طرف دیگر آن بیرون می‌آمد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۵۴۲؛‌ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>