آیه حج: تفاوت میان نسخه‌ها

از دیدگاه برخی از [[مفسران]] تعبیر «[[آیات بینات]]» به معنای نشانه‌های آشکار خانۀ خدا، به همراه آیۀ قبل از خود پاسخی به [[یهودیان]] است که [[بیت المقدس]] را شکوهمندتر از [[کعبه]] می‌دانستند. [[قرآن]] در پاسخ به ایرادهای یهودیان امتیاز‌هایی را در آیۀ قبل برای [[کعبه]] برشمرده و در این آیه، آیات بینات را به آن می‌افزاید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۹-۱۰.</ref> اموری که از نشانه‌های آشکار خانۀ خدا محسوب می‌شود طبق آیۀ حج عبارتند از [[مقام ابراهیم]]، امنیت کسانی که وارد آن می‌شوند و وجوب حج بر افراد [[مستطیع]].<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۳۵۲.</ref>  

مفسران در مورد زمان تشریع حج بر یک نظر نیستند. برخی معتقدند سوره آل عمران مکی است و بر این اساس تشریع حج قبل از [[هجرت]] و در مکه انجام شده است.<ref>قرطبی، الجامع لأحکام القرآن (تفسیر القرطبی)، ۱۴۰۵ق، ج۴، ۱۴۴.</ref> گروهی دیگر نزول این آیه را در [[سال سوم هجری]] دانسته و با توجه به این که [[پیامبر(ص)]] در [[سال دهم هجری]] حج انجام داد معتقد گشته‌اند که وجوب انجام حج برای فرد [[مستطیع]] فوریت ندارد.<ref>قرطبی، الجامع لأحکام القرآن (تفسیر القرطبی)، ۱۴۰۵ق، ج۴، ۱۴۴.</ref> اما از بعضی روایات استفاده می‌شود که این فریضه در اسلام نخستین بار در سال دهم هجری تشریع گردید اگر چه مراسم عمره را پیامبر اکرم(ص) و جمعی از مسلمانان قبل از آن هم انجام دادند.<ref>الخثعمی السهیلی، الروض الأنف، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۷۷.</ref>

اهمیت حج چنان است که در آیۀ حج از ترک آن تعبیر به [[کفر]] شده است. برخی منظور از کفر را در این آیه برای کسی که منکر وجوب حج باشد خروج از [[اسلام]] می‌دانند.<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۵۳۷-۵۳۸.</ref> اما برخی دیگر معتقدند ترک حج (هر چند که با انکار وجوب حج همراه نباشد) خروج از دایره اسلام است.<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۵۳۸.</ref> برخی هم معتقدند واژه کفر در اصل به معنی پوشانیدن است و از نظر اصطلاح دینی معنی وسیعی دارد و هر گونه مخالفتی را با حق شامل می‌شود و به عبارت دیگر کفر و فاصله گرفتن از حق -همانند [[ایمان]] و توجه به حق- مراحل و درجاتی دارد که هر کدام برای خود دارای احکام مخصوصی است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۱۸.</ref>

*الخثعمی السهیلی عبدالرحم بن عبدالله، الروض الأنف فی تفسیر السیره النبویه لإبن هشام، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۹ق.