تخریب بقیع: تفاوت میان نسخهها
جز
تغییر عنوان
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) (اصلاح ساختار و متن) |
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (تغییر عنوان) |
||
خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
دولت ایران در اقدامی دیگر، در ۱۱ اسفند ۱۳۰۴ش، با اتکا به نگرانی از امنیت حجاج، سفر به حجاز را ممنوع اعلام کرد.<ref>قاضی عسکر، تخریب و بازسازی بقیع، ۱۳۸۶ش، ص۷۲.</ref> در بیانیه رسمی دیگری که در اول تیر ۱۳۰۵ش از سوی دولت ایران صادر شد، جسارت به بقاع متبرکه بزرگان دین در بقیع، موجب تأثر و سوگواری مؤمنان دانسته شده و با یادآوری عدم پایبندی دولت عربستان به جلوگیری از بیاحترامی به عقاید مسلمانان، دعوت ابن سعود را برای شرکت در مجمع عمومی حجاز، رد کرد<ref>قاضی عسکر، تخریب و بازسازی بقیع، ۱۳۸۶ش، ص۷۳-۷۵.</ref> و بدینصورت به رسمیت شناختن دولت عربستان سعودی را نپذیرفت.<ref>محقق، اسناد روابط ایران و عربستان سعودی، ۱۳۷۹ش، ص۶۱.</ref> با این حال، پس از آنکه دولت عربستان سعودی در سال ۱۳۰۷ش با ارسال نامهای به کشورهای اسلامی و از جمله دولت ایران، مسئولیت تأمین امنیت حاجیان را به عهده گرفت،<ref>«بررسی تاریخی روابط ایران و عربستان در موضوع حج»، ص۱۸.</ref> در خرداد ۱۳۰۸ش، مراودات میان دولت ایران و عربستان آغاز شد<ref>قاضی عسکر، تخریب و بازسازی بقیع، ۱۳۸۶ش، ص۷۷.</ref> و در نتیجه ممنوعیت رسمی حج پس از ۴ سال برداشته شد.<ref>«بررسی تاریخی روابط ایران و عربستان در موضوع حج»، ص۱۷.</ref> | دولت ایران در اقدامی دیگر، در ۱۱ اسفند ۱۳۰۴ش، با اتکا به نگرانی از امنیت حجاج، سفر به حجاز را ممنوع اعلام کرد.<ref>قاضی عسکر، تخریب و بازسازی بقیع، ۱۳۸۶ش، ص۷۲.</ref> در بیانیه رسمی دیگری که در اول تیر ۱۳۰۵ش از سوی دولت ایران صادر شد، جسارت به بقاع متبرکه بزرگان دین در بقیع، موجب تأثر و سوگواری مؤمنان دانسته شده و با یادآوری عدم پایبندی دولت عربستان به جلوگیری از بیاحترامی به عقاید مسلمانان، دعوت ابن سعود را برای شرکت در مجمع عمومی حجاز، رد کرد<ref>قاضی عسکر، تخریب و بازسازی بقیع، ۱۳۸۶ش، ص۷۳-۷۵.</ref> و بدینصورت به رسمیت شناختن دولت عربستان سعودی را نپذیرفت.<ref>محقق، اسناد روابط ایران و عربستان سعودی، ۱۳۷۹ش، ص۶۱.</ref> با این حال، پس از آنکه دولت عربستان سعودی در سال ۱۳۰۷ش با ارسال نامهای به کشورهای اسلامی و از جمله دولت ایران، مسئولیت تأمین امنیت حاجیان را به عهده گرفت،<ref>«بررسی تاریخی روابط ایران و عربستان در موضوع حج»، ص۱۸.</ref> در خرداد ۱۳۰۸ش، مراودات میان دولت ایران و عربستان آغاز شد<ref>قاضی عسکر، تخریب و بازسازی بقیع، ۱۳۸۶ش، ص۷۷.</ref> و در نتیجه ممنوعیت رسمی حج پس از ۴ سال برداشته شد.<ref>«بررسی تاریخی روابط ایران و عربستان در موضوع حج»، ص۱۷.</ref> | ||
== | ==وهابیت و تخریب قبور== | ||
[[پرونده:بقیع قبل از تخریب 1.jpg|بندانگشتی|قبرستان [[بقیع]] پیش از تخریب]] | [[پرونده:بقیع قبل از تخریب 1.jpg|بندانگشتی|قبرستان [[بقیع]] پیش از تخریب]] | ||
در [[۸ شوال|هشتم شوال]] سال ۱۳۴۴ق، همه آثار تاریخی قبرستان بقیع به فتوای شیخ عبدالله بلیهد، | در [[۸ شوال|هشتم شوال]] سال ۱۳۴۴ق، همه آثار تاریخی قبرستان بقیع به فتوای شیخ عبدالله بلیهد، قاضیالقضاة سعودی، با اتکا به فتوای مفتیان مدینه ویران شد.<ref>ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> ۱۵ تن از مفتیان مدینه<ref>البلاغی، الردّ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۴۵.</ref> در فتوای مذکور، ساختن بنا روی قبور را اجماعا ممنوع دانسته و به تخریب آن حکم دادند.<ref>البلاغی، الردّ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۴۰.</ref> با این حال، بر خلاف [[وهابیت|اعتقادات وهابیان]]، [[بنای بر قبور|بنای قبور]] به باور مشهور اهل سنت و شیعیان، با اعتقادات اسلامی تضادی ندارد و [[زیارت]] قبور بزرگان دین و مزار مؤمنان، [[مستحب]] دانسته میشود.<ref>مدنی، التاریخ الأمین، ۱۴۱۸ق، ص۴۳۱-۴۵۰؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۱۲.</ref> [[محمدجواد بلاغی نجفی|محمدجواد بلاغی]] در کتاب الردَ علی الوهابیة، با اتکا به احادیثی از پیامبر اسلام(س)، امام علی(ع)، امام صادق(ع) و...، و نیز با اتکا به سنت متداول میان مسلمانان از صدر اسلام، به ردّ عقاید وهابیت در این باره پرداخته و احادیث مورد استناد آنان را غیرمرتبط با مقصود آنان دانسته است؛ چرا که به گفته بلاغی، در احادیث مورد استناد وهابیان، ساختن بناهایی مانند دیوار، بر روی قبرها ممنوع شده، نه بناهایی که قبرها را دربرمیگیرند.<ref>البلاغی، الردّ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۶۹-۷۲.</ref> | ||
وهابیان، نخستین گروهی دانسته شدهاند که با تکیه بر نظرات دینی، بارگاههای بزرگان مذهبی را ویران کردهاند. با این حال، در مواردی کسانی جز وهابیان نیز با اتکا بر وجود کتابهایی در نکوهش [[خلفا]] در خزانه حرم بقیع، در پی تخریب بقعههای این قبرستان برآمدند، اما موفق نشدند.<ref>جعفریان، صفویه در عرصه دین...، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۷۸۳و۸۴۲.</ref> | وهابیان، نخستین گروهی دانسته شدهاند که با تکیه بر نظرات دینی، بارگاههای بزرگان مذهبی را ویران کردهاند. با این حال، در مواردی کسانی جز وهابیان نیز با اتکا بر وجود کتابهایی در نکوهش [[خلفا]] در خزانه حرم بقیع، در پی تخریب بقعههای این قبرستان برآمدند، اما موفق نشدند.<ref>جعفریان، صفویه در عرصه دین...، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۷۸۳و۸۴۲.</ref> |