سامری: تفاوت میان نسخه‌ها

بنابر حدیثی از امام صادق(ع)؛ حضرت موسی(ع)‌ تصمیم گرفت سامری را به جهت اعمالش مجازات کرده و او را بکشد. اما خداوند، سامری را به جهت سخاوتمند بودن،‌ از مجازات مرگ رهانید.<ref> طبرسی،‌ مجمع البيان في تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۴۷.</ref>

قرآن در مورد عاقبت سامری،‌ به نقلی از موسی (ع) اکتفا می‌کند: «فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَكَ فِي الْحَياةِ أَنْ تَقُولَ لا مِساسَ وَ إِنَّ لَكَ مَوْعِداً لَنْ تُخْلَفَهُ؛ برو، در زندگى اين دنيا چنان شوى كه پيوسته بگويى: به من نزديک مشو. و نيز تو را وعده‏‌اى است كه از آن رها نشوی».<ref>سوره طه، آیه ۹۷.</ref> بخش اول این آیه اشاره به عذاب دنیایی سامری و بخش دوم اشاره به عذاب اخروی او دارد.  

طرد اجتماعی، مجازات دنیایی سامری بوده است. حضرت موسی (ع) سامری را از جمع بنی‌اسرائیل اخراج کرد؛ هیچ فردی حق نداشت با او تماس داشته باشد و او نیز حق نداشت با فردی ارتباط برقرار کند و هرگونه علاقه‌مندی و معامله با او ممنوع اعلام شد.<ref> فضل الله، تفسير من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۵، ص۱۵۲.</ref>

برخی از مفسران معتقدند؛ پس از ثبوت جرم و خطاى بزرگ سامرى، موسى (ع) او را نفرين كرد و خداوند او را به بيمارى مرموزى مبتلا ساخت كه تا زنده بود كسى نمی‌توانست با او تماس بگيرد.<ref>به نقل از: مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۲۸۷.</ref>