هاروت و ماروت: تفاوت میان نسخه‌ها

* برخی معتقدند این دو واژه، از زبان آرامی بوده‌اند.<ref>مهرين،عباس، فرهنگ كامل لغات قرآن،۱۳۷۴، ص ۴۶۸</ref>  

بنا بر [[حدیث|احادیث]]، در دوره [[حضرت سليمان]](ع) گروهى به [[سحر]] و جادوگرى پرداختند، ایشان دستور داد تمام نوشته‏‌های آنها را جمع‏‌آورى و در محلی نگه‏دارى كنند.<ref>مکارم،تفسير نمونه،۱۳۷۴ش، ج‏۱، ص۳۷۰</ref> پس از وفات سليمان گروهى نوشته‌ها را یافتند و به یادگیری سحر مشغول شدند. آنان می‌گفتند: سليمان [[پیامبر]] نبوده  و با سحر و جادوگری‌ها بر كشورش مسلط شد و کار خارق‌العاده انجام می‌داد. گروهى از [[بنى‌اسرائيل]] هم از آنها تبعيت كردند.<ref>مکارم،تفسير نمونه،۱۳۷۴ش، ج‏۱، ص۳۷۰</ref>

همچنین در سرزمين بابل سحر و جادوگرى به اوج خود رسيد و باعث ناراحتى و اذیت مردم گرديد، خداوند دو فرشته را به صورت انسان مامور ساخت كه عوامل سحر و طريق ابطال آن را به مردم بياموزند، تا بتوانند خود را از شر ساحران بر كنار دارند.<ref>مکارم،تفسير نمونه،۱۳۷۴، ج۱، ص: ۳۷۴</ref>

[[قرآن]] ادعای شر رساندن هاروت و ماروت را رد می‌كند.<ref>بقره، آيه۱۰۲</ref> بنابر قرآن، هر چند سحر بر آن دو نازل شد، ولی عیبی در کار آنها نبود.<ref>طباطبایی،ترجمه تفسير الميزان ، ۱۳۷۴ش، ج ۱، ص ۳۵۳.</ref>

آن دو فرشته به مردم تذکر می‌دادند که ما وسيله آزمايش هستيم، [[کافر]] نشوید و از اين علم، سوء استفاده نكنید، ولی مردم سوءاستفاده کرده و کافر شدند.<ref>قرآن،سوره بقره،آيه۱۰۲</ref>

* برخی معتقدند هاروت و ماروت دو [[فرشته|فرشته‏‌اند]] که انسان‌ها را به جهت ارتكاب [[گناه]] سرزنش می‌كردند. خداوند آنها را به شکل و خصوصیت انسان به زمین فرستاد، اما آنها مرتکب گناه شده و در نهایت دچار عذاب الهی شدند.<ref>ذهنى تهرانى،ترجمه علل الشرائع،۱۳۸۰، ج‏۱،ص ۹۹</ref>

* اين دو در ابتدا ارواح طبيعت بودند، و سپس به صورت فرشتگان درآمدند، و ارمنيان باستان آن ها را به عنوان دو خدا ستايش مى كردند.<ref>جفرى، آرتور، واژه هاى دخيل در قرآن مجيد،۱۳۷۲ش، ص ۴۰۸</ref>

==هاروت و ماروت در كتاب هاى غير اسلامى==

الفاظ هاروت و ماروت طبق گفته مورخان در كتاب هايى مثل كتاب هاى ارمنى، اوستا، كتاب هاى تاريخىِ [[مصر]] و در متن اسلاونى خنوخ و... با تغيير قابل ملاحظه‌اى آمده است.<ref>حسینی فاطمی،هاروت و ماروت از واقعيت تا افسانه،۱۳۸۵ش،ص۶ </ref>

مورخی انگلیسی نام هوروت به معناى حاصل خيزى، و موروت به معناى بى مرگى را از كتابی ارمنى گزارش كرده كه اين دو لفظ نام دو خدا از خدايان كوه مازيس يا آرارات مى باشد.<ref>حسینی فاطمی،هاروت و ماروت از واقعيت تا افسانه،۱۳۸۵ش،ص۶</ref>

''وتس نلد'' در يك افسانه مصرى كه خود او آن را ترجمه كرده، به دو نام «هورواناتى» و «آمه ركاتى» برخورد كرده است كه شبيه اسامى هاروت و ماروت هستند.<ref>حسینی فاطمی،هاروت و ماروت از واقعيت تا افسانه،۱۳۸۵ش،ص۶</ref>

[[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]] مى نويسد كه داستان هاروت و ماروت، مطابق افسانه‌هايى است كه يهوديان در مورد اين دو فرشته مى گويند و بى شباهت به خرافات يونانيان قديم در مورد ستارگان نيست<ref>طباطبایی،ترجمه تفسير الميزان ، ۱۳۷۴ش ج‏۱، ص۳۶۰</ref>

علاوه بر اين در نامه دوم پطرس حوارى باب دوم، اين افسانه را آورده که می‌گويد: «زيرا هرگاه خدا بر فرشتگانى كه گناه كردند شفقت ننمود، بلكه ايشان را به جهنّم انداخته به زنجيرهاى ظلمت سپرد تا براى داورى نگاه داشته شوند»<ref>مهرين،عباس، فرهنگ كامل لغات قرآن،۱۳۷۴، ص ۴۶۹ </ref>

همين طور در رساله يهودا سطر ششم آمده است: «فرشتگانى را كه رياست را حفظ كردند، بلكه مسكن حقيقى خود را ترك نمودند و از زنجيرهاى ابدى در تحت ظلمت به جهت قصاص يوم عظيم نگاه داشته است».<ref>مهرين،عباس، فرهنگ كامل لغات قرآن،۱۳۷۴، ص ۴۶۹</ref>

|گوش كن هاروت را ماروت را|اى غلام و چاكران ما، روت را<ref>شهیدی، شرح مثنوى، ۱۳۷۳ش، ج۴، ص۱۲۵</ref>}}

*خزائلى، محمد، اعلام قرآن، تهران، انتشارات اميركبير، ۱۳۷۱.

*شهيدى، جعفر، شرح مثنوى (شهيدى)، ۷جلد، شركت انتشارات علمى فرهنگى - تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۳ش.

*مكارم شيرازى ناصر، تفسیر نمونه، ناشر: دار الكتب الإسلامية، مكان چاپ: تهران، سال چاپ: ۱۳۷۴ ش، نوبت چاپ:اول.

*مهرين شوشترى، عباس، فرهنگ كامل لغات قرآن، تهران، انتشارات گنجينه، ۱۳۷۴.