کاربر ناشناس
آیه تداین: تفاوت میان نسخه‌ها
←توضیح آیه: تصحیح
جز (درج الگوی درجه بندی) |
imported>Kheradmand (←توضیح آیه: تصحیح) |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
در اين صورت، گناهى بر شما نيست كه آن را ننويسيد. ولى هنگامى كه خريد و فروش (نقدى) می‌كنيد، شاهد بگيريد! و نبايد به نويسنده و شاهد، (به خاطر حقگويى،) زيانى برسد (و تحت فشار قرار گيرند)! و اگر چنين كنيد، از فرمان پروردگار خارج شدهايد. از خدا به پرهيزيد و خداوند به شما تعليم میدهد، خداوند به همه چيز داناست(۲۸۲) }} | در اين صورت، گناهى بر شما نيست كه آن را ننويسيد. ولى هنگامى كه خريد و فروش (نقدى) می‌كنيد، شاهد بگيريد! و نبايد به نويسنده و شاهد، (به خاطر حقگويى،) زيانى برسد (و تحت فشار قرار گيرند)! و اگر چنين كنيد، از فرمان پروردگار خارج شدهايد. از خدا به پرهيزيد و خداوند به شما تعليم میدهد، خداوند به همه چيز داناست(۲۸۲) }} | ||
== توضیح آیه == | == توضیح آیه == | ||
آیه ۲۸۲ [[سوره بقره]] طولانی‌ترین آیه [[قرآن]] که به آیه [[قرض]]، | آیه ۲۸۲ [[سوره بقره]] طولانی‌ترین آیه [[قرآن]] که به آیه [[قرض]]، مُدایَنَه و دَین نیز معروف است. این آیه درباره قواعد [[معاملات|معامله کردن]]، قرض گرفتن و قرض دادن است.<ref>خرم‌شاهی، قرآن و قرآن پژوهی، ج۱، ص۱۳.</ref> به عقیده برخی معنای تداین شامل هرگونه معامله‌ی مدت‌دار از جمله پیش خرید، پیش فروش، نسیه و اجاره می‌شود.<ref>فرهنگ نامه علوم قرآن، دفتر تبلیغات، ج۱، ص۳۵۲.</ref> | ||
بنابر این آیه اشخاصی که معامله‌ای مدت‌دار انجام داده یا به یکدیگر قرض دهند، باید آن را شخص [[عادل|عادلی]] نوشته و علاوه بر آن، دو نفر مرد یا دو زن و یک مرد [[شاهد]] این سند تجاری باشند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۴۳۴؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۴۷ ص۱۲۱.</ref> نوشتن این سند تجاری به عقیده برخی از [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]]، [[واجب]] بوده و طبق گزارش [[تفسیر نمونه]] مشهور [[شیعه|عالمان شیعه]] آن را [[مستحب]] می‌دانند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۸۴؛ طبرانی، التفسیر الکبیر، ۲۰۰۸م، ج۱، ص۵۰۱.</ref> همچنین برخی نوشتن قرارداد را بر «نویسنده» [[واجب کفایی]] دانسته و بنا بر عقیده [[شیخ طوسی]] واجب نبوده و هزینه سند و قرارداد به عهده طلبکار است.<ref>طبرانی، التفسیر الکبیر، ۲۰۰۸م، ج۱، ص۵۰۳؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۸۲.</ref> | بنابر این آیه اشخاصی که معامله‌ای مدت‌دار انجام داده یا به یکدیگر قرض دهند، باید آن را شخص [[عادل|عادلی]] نوشته و علاوه بر آن، دو نفر مرد یا دو زن و یک مرد [[شاهد]] این سند تجاری باشند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۴۳۴؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۴۷ ص۱۲۱.</ref> نوشتن این سند تجاری به عقیده برخی از [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]]، [[واجب]] بوده و طبق گزارش [[تفسیر نمونه]] مشهور [[شیعه|عالمان شیعه]] آن را [[مستحب]] می‌دانند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۸۴؛ طبرانی، التفسیر الکبیر، ۲۰۰۸م، ج۱، ص۵۰۱.</ref> همچنین برخی نوشتن قرارداد را بر «نویسنده» [[واجب کفایی]] دانسته و بنا بر عقیده [[شیخ طوسی]] واجب نبوده و هزینه سند و قرارداد به عهده طلبکار است.<ref>طبرانی، التفسیر الکبیر، ۲۰۰۸م، ج۱، ص۵۰۳؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۸۲.</ref> | ||
=== فایده نوشتن === | === فایده نوشتن === | ||
برخی از [[مفسران]]، عدالت، شک نکردن طرفین قرارداد به هم و فراموش نکردن مقدار بدهی را از فواید نوشتن سند تجاری دانسته‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۸۲.</ref> [[طبرسی]] این سه دلیل را با توجه به عباراتی از این آیه مانند «اَقسط عندالله: این نزد خدا به عدل و راستی نزدیکتر است»، «اَقوَم لشهادة: محکم‌تر است برای شهادت» و «واَدنی الاترتابوا: برای جلوگیری از تردید و شک» بیان کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۸۸.</ref> | برخی از [[مفسران]]، عدالت، شک نکردن طرفین قرارداد به هم و فراموش نکردن مقدار بدهی را از فواید نوشتن سند تجاری دانسته‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۸۲.</ref> [[طبرسی]] این سه دلیل را با توجه به عباراتی از این آیه مانند «اَقسط عندالله: این نزد خدا به عدل و راستی نزدیکتر است»، «اَقوَم لشهادة: محکم‌تر است برای شهادت» و «واَدنی الاترتابوا: برای جلوگیری از تردید و شک» بیان کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۸۸.</ref> | ||
== شرایط == | == شرایط == | ||
مفسران با توجه به این آیه برای نوشتن و تنظیم سند تجاری شرایطی را بیان کرده‌اند که برخی از آنها بدین شرح است: | مفسران با توجه به این آیه برای نوشتن و تنظیم سند تجاری شرایطی را بیان کرده‌اند که برخی از آنها بدین شرح است: | ||