کاربر ناشناس
رساله توضیح‌المسائل: تفاوت میان نسخه‌ها
←تاریخچه: گسترش مقاله+افزودن منبع
imported>Naimi (←تاریخچه: تمیزکاری) |
imported>Naimi (←تاریخچه: گسترش مقاله+افزودن منبع) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
در دوران حضور [[امامان شیعه|امامان]](ع) مجموعه‌هاى [[فقه|فقهى]] شامل بیان [[حدیث|احاديث]] مرتبط با ذكر سندهای آن بود. در عصر [[غیبت کبری]] تا دوره [[شیخ طوسی]]، مجموعه‌هاى جديد فقهى با همان محتواى حديثى، امّا بدون ذكر اسناد نگارش يافتند آثاری مانند [[المقنع]] و [[الهدایة]] تالیف [[شیخ صدوق]] و نیز کتاب [[النهایة فی مجرد الفقه و الفتاوی]] اثر شیخ طوسی از جمله این آثار هستند.<ref>فرهنگ فقه فارسی، ذیل واژه رساله عملیه، ۱۳۸۲ش، ج۴، ص۹۵.</ref> | در دوران حضور [[امامان شیعه|امامان]](ع) مجموعه‌هاى [[فقه|فقهى]] شامل بیان [[حدیث|احاديث]] مرتبط با ذكر سندهای آن بود. در عصر [[غیبت کبری]] تا دوره [[شیخ طوسی]]، مجموعه‌هاى جديد فقهى با همان محتواى حديثى، امّا بدون ذكر اسناد نگارش يافتند آثاری مانند [[المقنع]] و [[الهدایة]] تالیف [[شیخ صدوق]] و نیز کتاب [[النهایة فی مجرد الفقه و الفتاوی]] اثر شیخ طوسی از جمله این آثار هستند.<ref>فرهنگ فقه فارسی، ذیل واژه رساله عملیه، ۱۳۸۲ش، ج۴، ص۹۵.</ref> | ||
===آغاز تحول=== | |||
در | در قرون چهارم و پنجم قمری، مجموعه‌هاى فقهى با سبكى جديد تدوین شدند. دیگر کتاب های فقهی صرفا دربردارنده متون حدیثی نبودند. در رویکرد جدید [[فقیه]] مضامين و عباراتى را برمیگزید که مشتمل بر فروعى بود و [[نصّ]] خاصى درباره آنها وجود نداشت. به گزارش منابع نخستين كتاب فقهى تدوين شده با رويكرد جديد [[المبسوط فی فقه الامامیه]] تالیف [[شيخ طوسى]] است، این کتاب همه [[ابواب فقه]] از [[طهارت]] تا [[دیات]] را در بر دارد و شامل فروع و مسائل بسياری است.<ref>فرهنگ فقه فارسی، ذیل واژه رساله عملیه، ۱۳۸۲ش، ج۴، ص۹۵.</ref> کتاب‌های این دوره نیز هنوز بسیار علمی و فنی بود.<ref> جناتی، ادوار فقه، ۱۳۷۴ش، ص۲۳۳.</ref> | ||
===فارسی‌نویسی=== | ===فارسی‌نویسی=== | ||
در عصر [[صفویه]] علمای [[حوزه علمیه اصفهان]]، فارسی نویسی را برای فهم بهتر احکام، لازم دانستند. نخستین بار [[شیخ بهائی]] (درگذشته ۱۰۳۱ق) رساله‌ای با عنوان [[جامع عباسی]] به فارسی ساده تألیف کرد که اقدامی در جهت فهم بهتر مردم و اجرای آسان [[احکام]] [[شیعه]] بود. نگارش جامع عباسی توسط بهایی ناتمام ماند و شاگرد وی [[نظام الدین محمد ساوجی]] (درگذشته ۱۰۳۸) در ۱۰۳۲ آن را کامل کرد.<ref>یزدانی، «مروری بر رساله‌های عملیه (۲)»، ص۲۸۸-۲۸۹.</ref> [[سید ابوالحسن اصفهانی]] (درگذشته ۱۳۶۵ق) نیز رساله عملیه‌ای به زبان فارسی با نام [[ذخیرة الصالحین (کتاب)|ذخیرة الصالحین]] منتشر کرد.<ref> آقا بزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۱۶.</ref> | در عصر [[صفویه]] علمای [[حوزه علمیه اصفهان]]، فارسی نویسی را برای فهم بهتر احکام، لازم دانستند. نخستین بار [[شیخ بهائی]] (درگذشته ۱۰۳۱ق) رساله‌ای با عنوان [[جامع عباسی]] به فارسی ساده تألیف کرد که اقدامی در جهت فهم بهتر مردم و اجرای آسان [[احکام]] [[شیعه]] بود. نگارش جامع عباسی توسط بهایی ناتمام ماند و شاگرد وی [[نظام الدین محمد ساوجی]] (درگذشته ۱۰۳۸) در ۱۰۳۲ آن را کامل کرد.<ref>یزدانی، «مروری بر رساله‌های عملیه (۲)»، ص۲۸۸-۲۸۹.</ref> [[سید ابوالحسن اصفهانی]] (درگذشته ۱۳۶۵ق) نیز رساله عملیه‌ای به زبان فارسی با نام [[ذخیرة الصالحین (کتاب)|ذخیرة الصالحین]] منتشر کرد.<ref> آقا بزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۱۶.</ref> | ||