مسجد سهله: تفاوت میان نسخه‌ها

این مسجد یکی از کهن‌ترین مساجد منتسب به [[امام دوازدهم]] شیعیان است و در آن، مقامی منسوب به امام زمان وجود دارد و بنابر برخی روایات، محل زندگی امام دوازدهم پس از ظهور، همین مکان است. مسجد سهله در فرهنگ شیعه، بعد از [[مسجد کوفه]]، پراهمیت‌ترین مسجد شمرده می‌شود. در بخش‌های مختلف صحن مسجد، محراب‌هایی ساخته شده که به نام پیشوایان دینی نامگذاری شده؛ از جمله مقام [[امام صادق]]، [[امام سجاد]]، [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]]، [[حضرت ادریس|ادریس]] و [[خضر نبی|خضر]].

از امام صادق(ع) نقل است که در آن موضع، خانه‌ای است که ادریس در آن خیاطی می‌کرد.<ref>در گوشه جنوب غربی، سمت قبله، مقام حضرت ادریس است.</ref> ابراهیم(ع) از آنجا به سوی عمالقه خارج شده است و در آن مکان صخره‌ای است که تصویرهای پیامبران در آن است و از آن مسجد خاکی برداشته شده که خداوند انبیا را با آن خلق کرده است. آنجا مقام حضرت خضر <ref>در ضلع جنوبی مقام امام زمان(عج) و امام زین العابدین(ع) و مقام خضر قرار دارد.</ref> و جایی است که حضرت موسی با خضر ملاقات کرد<ref>ر.ک: ابن بابویه، ۱۴۱۴، ج ۱، ص ۲۳۲؛ طوسی، ۱۳۷۶ش، ج ۳، ص ۲۷۷.</ref> و گرفتار و پریشانی به آن مسجد نمی‌رود مگر آنکه خداوند برای او گشایشی فراهم آورد.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، جلد ۳، ص ۲۹۰ و ۲۹۱.</ref><ref>حسینی الجلالی، مزارات اهل البیت و تاریخهما، ص ۶۲ ـ ۶۳.</ref>

# مقام ابراهیم، در شمال غربی و بین دیوار غربی و شمالی.

# مقام یونس، در جنوب غربی و بین دیوار جنوبی و غربی.

# مقام ادریس، در بین دیوار شرقی و شمالی. آن را مقام عیسی و همچنین «بیت الخضر» هم می‌نامند.

# مقام صالح، در سمت شرقی بین دیوار جنوبی و شرقی. به مقام صالحین، انبیا و مرسلین معروف است.

# مقام امام سجاد، در میانه مسجد، کمی مایل به سمت شرقی.

# مقام امام صادق، درست در وسط مسجد. براساس روایات تاریخی، امام جعفر صادق مدتی در آنجا اقامت کرده و به عبادت و دعا مشغول بوده است.

# مقام امام زمان، در قسمت میانی مسجد، کمی مایل به سمت جنوب، در بین مقام‌های امام سجاد و یونس.

در مسجد سهله، مقامی به حضرت مهدی(عج) منسوب است که در قسمت میانی مسجد و در بین مقام‌های امام سجاد(ع) و حضرت یونس قرار دارد. برخی روایات، مسجد سهله را محل زندگی امام زمان پس از [[ظهور]] معرفی کرده‌اند.<ref>کلینی، الکافی، ج ۳، ص ۴۹۵؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۱۸؛ ابن مشهدی، المزار الکبیر، ص ۱۳۴؛ مفید، الارشاد، ج ۳، ص ۳۸۰.</ref>