دعا: تفاوت میان نسخه‌ها
←جایگاه دعا در فرهنگ اسلامی
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
دعا در بسیاری از آیات [[قرآن]] در سیاق اثبات [[توحید]] و نفی [[شرک]] آمده است. در این آیات از یک سو یادآوری می‌کند که انسان در گرفتاری‌ها، به صورت [[فطرت|فطری]] یاد [[خدا|خداوند]] می‌افتد و از سویی دیگر بر توانایی خداوند در برآوردن حاجات انسان‌ها و ناتوانی معبودان [[شرک |مشرکان]] در اجابت دعای بندگان، تأکید می‌کند.<ref>سوره یونس، آیه ۱۲؛ سوره روم، آیه۳۳؛ سوره زمر، آیه ۸؛ سوره فصلت، آیه۵۱.</ref> این برهان، یعنی فراموش کردن غیرخدا در سختی‌ها و تضرع به درگاه او، صریح‌ترین برهان بر یگانگی پروردگار دانسته شده است.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۴، ص۱۳۵؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۲، ص۵۳۳؛ علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰، ج۷، ص۸۶.</ref> در این آیات حال انسان چنین ترسیم شده که به هنگام رویارویی با سختی‌ها، به [[فطرت]] خود درمی یابد تنها خداوند، توانا به از میان برداشتن اندوه و گرفتاری‌های اوست. | دعا در بسیاری از آیات [[قرآن]] در سیاق اثبات [[توحید]] و نفی [[شرک]] آمده است. در این آیات از یک سو یادآوری می‌کند که انسان در گرفتاری‌ها، به صورت [[فطرت|فطری]] یاد [[خدا|خداوند]] می‌افتد و از سویی دیگر بر توانایی خداوند در برآوردن حاجات انسان‌ها و ناتوانی معبودان [[شرک |مشرکان]] در اجابت دعای بندگان، تأکید می‌کند.<ref>سوره یونس، آیه ۱۲؛ سوره روم، آیه۳۳؛ سوره زمر، آیه ۸؛ سوره فصلت، آیه۵۱.</ref> این برهان، یعنی فراموش کردن غیرخدا در سختی‌ها و تضرع به درگاه او، صریح‌ترین برهان بر یگانگی پروردگار دانسته شده است.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۴، ص۱۳۵؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۲، ص۵۳۳؛ علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰، ج۷، ص۸۶.</ref> در این آیات حال انسان چنین ترسیم شده که به هنگام رویارویی با سختی‌ها، به [[فطرت]] خود درمی یابد تنها خداوند، توانا به از میان برداشتن اندوه و گرفتاری‌های اوست. | ||
<br /> | <br /> | ||
در [[احادیث]]، دعا با تعابیری از جمله سلاح [[ایمان|مؤمن]]، برترین [[عبادت]]، نور آسمان و زمین، کلید رحمت، رمز رستگاری، وسیله افزایش روزی و ابزار دفع بلا و سالم ماندن از شر [[شیطان]] توصیف شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۶۶، ۴۶۸-۴۷۰؛ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۴۰۶، ص۲۶؛ بخاری، الصحیح، ۱۴۰۶، ص۱۵۴؛ حاکم نیشابوری، مستدرک، ج۱، ص۴۹۰-۴۹۱.</ref> | در [[ حدیث|احادیث]]، دعا با تعابیری از جمله سلاح [[ایمان|مؤمن]]، برترین [[عبادت]]، نور آسمان و زمین، کلید رحمت، رمز رستگاری، وسیله افزایش روزی و ابزار دفع بلا و سالم ماندن از شر [[شیطان]] توصیف شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۶۶، ۴۶۸-۴۷۰؛ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۴۰۶، ص۲۶؛ بخاری، الصحیح، ۱۴۰۶، ص۱۵۴؛ حاکم نیشابوری، مستدرک، ج۱، ص۴۹۰-۴۹۱.</ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
[[ائمه(ع)]] در روایات مردم را به دعا و تضرع به درگاه الهی تشویق می‌کردند. این تشویق گاه به صورت عمومی و گاه به افراد خاصی دستور داده می‌شد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۶۶-۴۷۰.</ref> در [[دعای کمیل]] [[امام علی علیه‌السلام |امام علی(ع)]] دعا را تنها سرمایه دعاکننده می‌داند که به واسطۀ آن مغفرت وآمرزش الهی را طلب می‌کند.(اغفر لمن لایملک الّا الدعاء).<ref>قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان.</ref> | [[ائمه(ع)]] در روایات مردم را به دعا و تضرع به درگاه الهی تشویق می‌کردند. این تشویق گاه به صورت عمومی و گاه به افراد خاصی دستور داده می‌شد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۶۶-۴۷۰.</ref> در [[دعای کمیل]] [[امام علی علیه‌السلام |امام علی(ع)]] دعا را تنها سرمایه دعاکننده می‌داند که به واسطۀ آن مغفرت وآمرزش الهی را طلب می‌کند.(اغفر لمن لایملک الّا الدعاء).<ref>قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان.</ref> | ||