دعا: تفاوت میان نسخه‌ها
←آداب
(←آداب) |
(←آداب) |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
در [[قرآن]]، خواندن خدا با [[اسماء الحسنی| اسمای نیکوی او]]،<ref>سوره اعراف، آیه ۱۸۰.</ref> طلب از پروردگار با بیم و امید،<ref>[[سوره اعراف]]، آیه ۵۶.</ref> داشتن حالت خضوع و خشوع،<ref>سوره اعراف، آیه ۵۵.</ref> [[اخلاص]] در دعا و انقطاع از غیر،<ref>سوره مزمل، آیه ۸.</ref> مقدم داشتن [[استغفار|طلب غفران الهی]] بر سایر حاجات،<ref>سوره آل عمران، آیه ۱۴۷.</ref> امیدوار بودن به دعا و فراگیری چگونگی دعا کردن وتوجه به هدف از دعا،<ref>[[سوره مریم]]، آیه ۴-۶.</ref> [[تسبیح]] خداوند و برشمردن نعمت‌های او<ref>سوره ابراهیم، آیه ۳۹؛ سوره غافر، آیه ۷-۸</ref> و دعا برای دیگران همراه با دعا برای خود،<ref>سوره اسراء، آیه ۲۴؛ سوره محمد، آیه ۱۹.</ref> از آداب دعا شمرده شده است. | در [[قرآن]]، خواندن خدا با [[اسماء الحسنی| اسمای نیکوی او]]،<ref>سوره اعراف، آیه ۱۸۰.</ref> طلب از پروردگار با بیم و امید،<ref>[[سوره اعراف]]، آیه ۵۶.</ref> داشتن حالت خضوع و خشوع،<ref>سوره اعراف، آیه ۵۵.</ref> [[اخلاص]] در دعا و انقطاع از غیر،<ref>سوره مزمل، آیه ۸.</ref> مقدم داشتن [[استغفار|طلب غفران الهی]] بر سایر حاجات،<ref>سوره آل عمران، آیه ۱۴۷.</ref> امیدوار بودن به دعا و فراگیری چگونگی دعا کردن وتوجه به هدف از دعا،<ref>[[سوره مریم]]، آیه ۴-۶.</ref> [[تسبیح]] خداوند و برشمردن نعمت‌های او<ref>سوره ابراهیم، آیه ۳۹؛ سوره غافر، آیه ۷-۸</ref> و دعا برای دیگران همراه با دعا برای خود،<ref>سوره اسراء، آیه ۲۴؛ سوره محمد، آیه ۱۹.</ref> از آداب دعا شمرده شده است. | ||
* خواندن خداوند به اسمای نیکوی او:<ref>سوره اعراف، آیه۱۸۰.</ref> [[علامه طباطبایی]] خواندن خداوند با نامی نیکو از اسما او مناسب با خواسته انسان را از آداب دعا نامیده است؛ به عنوان مثال هنگامی که دعا کننده، درصدد جلب رضایت و رحمت الهی باشد، باید خدا را با اسم رب که از عام‌ترین اسمای الهی برانگیزاننده صفت رحمت الهی است، بخواند.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۸، ص۳۳۴؛ ج۸، ص۲۷۲-۲۷۳؛ ج۲، ص۴۴۶؛ ج۱۴، ص۸.</ref> | * خواندن خداوند به اسمای نیکوی او:<ref>سوره اعراف، آیه۱۸۰.</ref> [[علامه طباطبایی]] خواندن خداوند با نامی نیکو از اسما او مناسب با خواسته انسان را از آداب دعا نامیده است؛ به عنوان مثال هنگامی که دعا کننده، درصدد جلب رضایت و رحمت الهی باشد، باید خدا را با اسم رب که از عام‌ترین اسمای الهی برانگیزاننده صفت رحمت الهی است، بخواند.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۸، ص۳۳۴؛ ج۸، ص۲۷۲-۲۷۳؛ ج۲، ص۴۴۶؛ ج۱۴، ص۸.</ref> | ||
* خواندن پروردگار با تضرع و در نهان:<ref>سوره اعراف، آیه۵۵.</ref> [[فخر رازی]] در تفسیر آیه ۵۵ [[سوره اعراف]] تحقق اصل دعا را هنگامی می‌داند که بنده هم فقر و ناتوانی خود و هم عزت ربوبی و صفات کمالیه خداوند را بشناسد.<ref>فخررازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۴، ص۲۸۰.</ref> | * خواندن پروردگار با تضرع و در نهان:<ref>سوره اعراف، آیه۵۵.</ref> [[فخر رازی]] در تفسیر آیه ۵۵ [[سوره اعراف]] تحقق اصل دعا را هنگامی می‌داند که بنده هم فقر و ناتوانی خود و هم عزت ربوبی و صفات کمالیه خداوند را بشناسد.<ref>فخررازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۴، ص۲۸۰.</ref>چنان‌چه کسی که خواهان بی نیازی است خداوند را با نام های غنی و عزیز و قادر و کسی که بیمار است خداوند را با نام های شافی و مُعافی(عافیت بخش) و مانند آن صدا می‌زند. <ref>طباطبایی، الميزان في تفسير القرآن، منشورات اسماعيليان ج۸، ص۳۵۳.</ref> {{یادداشت |فمن يسأل الله الغنى...إنما يدعوه بأسمائه : الغني والعزيز والقادر مثلا ، والمريض الذي يتوجه إليه لشفاء مرضه يقول : يا شافي يا معافي يا رءوف يا رحيم ارحمني واشفني}} | ||
* خواندن پروردگار از سر بیم و امید:<ref>سوره اعراف، آیه ۵۶.</ref> در تفسیر آیه ۵۶ سوره اعراف، مراد از خوف را بیم عقاب پروردگار و ردّ دعا به سبب کاستی اعمال و عدم شایستگی و مراد از طمع را امید به پاداش پروردگار و فضل او ذکر کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۶۶۲؛ فیض کاشانی، تفسير الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۰۶.</ref> | * خواندن پروردگار از سر بیم و امید:<ref>سوره اعراف، آیه ۵۶.</ref> در تفسیر آیه ۵۶ سوره اعراف، مراد از خوف را بیم عقاب پروردگار و ردّ دعا به سبب کاستی اعمال و عدم شایستگی و مراد از طمع را امید به پاداش پروردگار و فضل او ذکر کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۶۶۲؛ فیض کاشانی، تفسير الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۰۶.</ref> | ||
در [[جامع حدیثی|جوامع روایی]] آداب متعددی برای دعا وارد شده است. [[وضو|وضو ساختن]]، روبه [[قبله]] آوردن، [[نماز]] گزاردن قبل از دعا، شروع دعا با الفاظی مانند [[بسمله]]، [[حمد]] و ثنای خدا و [[صلوات]] بر محمد و آل محمد، خواندن پروردگار با صدای آهسته، یاد کردن نعمت‌ها و [[شکر]] و سپاس خداوند، اقرار به [[گناه]]، مقدم داشتن دیگران در دعا، [[توسل]] به [[اهل بیت(ع)]] و پایان رساندن دعا با جمله «ماشاءالله لاحول و لاقوة الا بالله» از جمله آداب دعا معرفی شده است.<ref>نهج البلاغه (صبحی صالح)، ۱۴۱۴ق، خطبه۱۷۶؛ الصحیفة | در [[جامع حدیثی|جوامع روایی]] آداب متعددی برای دعا وارد شده است. [[وضو|وضو ساختن]]، روبه [[قبله]] آوردن، [[نماز]] گزاردن قبل از دعا، شروع دعا با الفاظی مانند [[بسمله]]، [[حمد]] و ثنای خدا و [[صلوات]] بر محمد و آل محمد، خواندن پروردگار با صدای آهسته، یاد کردن نعمت‌ها و [[شکر]] و سپاس خداوند، اقرار به [[گناه]]، مقدم داشتن دیگران در دعا، [[توسل]] به [[اهل بیت(ع)]] و پایان رساندن دعا با جمله «ماشاءالله لاحول و لاقوة الا بالله» از جمله آداب دعا معرفی شده است.<ref>نهج البلاغه (صبحی صالح)، ۱۴۱۴ق، خطبه۱۷۶؛ الصحیفة | ||