احیا: تفاوت میان نسخه‌ها

اِحیا در اصطلاح خاص، به معنای شب زنده‌داری و بیدار ماندن در شب‌های خاصی از سال است که مهم‌ترین آن‌ها، [[شب قدر]] (شب‌های نوزده، بیست و یکم و بیست و سوم [[ماه رمضان]]) است.<ref>دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج۹، ص۱۴۱۰۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام علی (ع)]]، احیای چهار شب یعنی شبِ اولِ [[ماه رجب]]، شب [[نیمه شعبان]]، شب [[عید فطر]] و شب [[عید قربان]] توصیه شده‌است.<ref>حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۷۸؛ دایرة المعارف تشیع، ج۱، ص۵۳۶-۵۳۷.</ref>

از [[حضرت محمد (ص)]] [[روایت]] شده است که هر کس شب‌های عیدین (عید فطر و عید قربان) را زنده نگه دارد، در روزی که قلب‌ها می‌میرند، دلش زنده خواهد ماند. روایتی به همین مضمون درباره شب زنده‌داری در شب [[نیمه شعبان]] نیز وارد شده است.<ref>حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۷۸.</ref>