کاربر ناشناس
خسف بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Mahboobi بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Pourrezaei جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''خَسفِ بَیداء'''، یا '''خسف در بیداء'''، به معنای فرورفتن سرزمین بیداء است و منظور از آن فرو رفتن و نابودی لشکریان [[سفیانی]] در سرزمین بیداء -بیابانی بین [[مکه]] و [[مدینه]]- است. این حادثه در برخی روایات یکی از نشانه‌های قطعی قیام [[امام زمان(عج)]] دانسته شده است. این حادثه پس از [[ظهور]] و قبل از قیام امام دوازدهم(عج) اتفاق می‌افتد. | '''خَسفِ بَیداء'''، یا '''خسف در بیداء'''، به معنای فرورفتن سرزمین [[بیداء]] است و منظور از آن فرو رفتن و نابودی لشکریان [[سفیانی]] در سرزمین بیداء -بیابانی بین [[مکه]] و [[مدینه]]- است. این حادثه در برخی روایات یکی از نشانه‌های قطعی قیام [[امام زمان(عج)]] دانسته شده است. این حادثه پس از [[ظهور]] و قبل از قیام امام دوازدهم(عج) اتفاق می‌افتد. | ||
==معنای خسف بیداء== | ==معنای خسف بیداء== | ||
{{نقل قول چهار طبقه | |||
|نشانه‌های حتمی ظهور | |||
| قالَ الصّادقُ(ع): قَبْلَ قِیامِ الْقَائِمِ علیه‌السلام خَمْسُ عَلَامَاتٍ مَحْتُومَاتٍ الْیمَانِی وَ السُّفْیانِی وَ الصَّیحَةُ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّکیةِ وَ الْخَسْفُ بِالْبَیدَاءِ | |||
|امام صادق(ع) فرمود: پیش از قیام قائم، پنج نشانة حتمی خواهد بود: یمانی، سفیانی، صیحه، قتل نفس زکیه و خسف به بیداء. | |||
|کمال الدین شیخ صدوق، ج۲، ص۶۵۰ | |||
|عرض= ۴۰ | |||
| تراز=چپ | |||
|رنگ حاشیه=D6E0CC | |||
|شکل بندی خط اول=font-size:110%; font-weight:bold; text-align:center; | |||
|شکل بندی خط آخر= | |||
}} | |||
واژه «خَسْف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن<ref> لسان العرب، ج۲، ص۲۵۴</ref> و بَیداء، نام سرزمینی بیابانی و خالی از آب و گیاه، میان مکّه و مدینه است.<ref> معجم البلدان، ج۱، ص۵۲۳</ref> برخی منابع، این مکان را در یک میلی<ref>حدود دو کیلومتر</ref> [[مسجد شجره]] به سمت مکه دانسته‌اند.<ref>فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،ج۲، ص۱۶۰-۱۶۱</ref> | واژه «خَسْف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن<ref> لسان العرب، ج۲، ص۲۵۴</ref> و بَیداء، نام سرزمینی بیابانی و خالی از آب و گیاه، میان مکّه و مدینه است.<ref> معجم البلدان، ج۱، ص۵۲۳</ref> برخی منابع، این مکان را در یک میلی<ref>حدود دو کیلومتر</ref> [[مسجد شجره]] به سمت مکه دانسته‌اند.<ref>فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،ج۲، ص۱۶۰-۱۶۱</ref> | ||
یکی از نشانه‌های حتمی قیام [[امام زمان(عج)]]، «خسف بیداء» یا «خسف به بیداء» معرفی شده است<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۶۷۸، باب۲۵، ح۷</ref> و منظور از این اصطلاح این است که [[سفیانی]]، لشکر بزرگی به قصد جنگ با [[امام مهدی]] عازم مکه می‌کند؛ اما بین [[مکه]] و [[مدینه]] در محلی که به سرزمین «[[بیداء]]» معروف است به گونه‌ای [[معجزه]]آسا به امر [[خداوند]] در زمین فرو می‌روند. این حادثه در روایات [[اهل سنت]]<ref> المصنف, عبدالرزاق صنعانی، ج۱۱، ح۲۰۷۶۹؛ المصنف، ابن ابی شیبه، ح۱۹۰۶۶</ref> و [[شیعه]]، یکی از نشانه‌های [[ظهور]] و قیام امام زمان(عج) معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است.<ref> کافی، ج۸، ص۳۱۰؛ خصال صدوق، ج۱، ص۳۰۳؛ الغیبة نعمانی، ص۲۵۷، ح۱۵</ref> | یکی از نشانه‌های حتمی قیام [[امام زمان(عج)]]، «خسف بیداء» یا «خسف به بیداء» معرفی شده است<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۶۷۸، باب۲۵، ح۷</ref> و منظور از این اصطلاح این است که [[سفیانی]]، لشکر بزرگی به قصد جنگ با [[امام مهدی]] عازم مکه می‌کند؛ اما بین [[مکه]] و [[مدینه]] در محلی که به سرزمین «[[بیداء]]» معروف است به گونه‌ای [[معجزه]]آسا به امر [[خداوند]] در زمین فرو می‌روند. این حادثه در روایات [[اهل سنت]]<ref> المصنف, عبدالرزاق صنعانی، ج۱۱، ح۲۰۷۶۹؛ المصنف، ابن ابی شیبه، ح۱۹۰۶۶</ref> و [[شیعه]]، یکی از نشانه‌های [[ظهور]] و قیام امام زمان(عج) معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است.<ref>کافی، ج۸، ص۳۱۰؛ خصال صدوق، ج۱، ص۳۰۳؛ الغیبة نعمانی، ص۲۵۷، ح۱۵</ref> | ||
==چگونگی خسف | ==چگونگی خسف در بیداء== | ||
درباره جزئیات خسف به بیداء سخن روشنی در [[روایات]] نیامده و تنها به فرو رفتن سپاهیان سفیانی در این زمین اشاره شده است. [[امام باقر(ع)]] فرمود: سفیانی گروهی را به مدینه روانه می‌کند و [[مهدی]] از آنجا به مکه می‌رود. خبر به فرمانده سپاه سفیانی می‌رسد که مهدی(عج) به سوی مکه رفته است. او لشکری به تعقیب امام می‌فرستد ولی او را نمی‌یابند تا اینکه مهدی، با حالت ترس و نگرانی همانند [[موسی بن عمران]]، داخل مکه می‌شود. هنگامی که سپاه [[سفیانی]] وارد سرزمین [[بیداء]] می‌شوند منادی از آسمان ندا می‌کند: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.<ref> الغیبة نعمانی، ص۲۷۹، باب۱۴، ح۶۷</ref> | درباره جزئیات خسف به بیداء سخن روشنی در [[روایات]] نیامده و تنها به فرو رفتن سپاهیان سفیانی در این زمین اشاره شده است. [[امام باقر(ع)]] فرمود: سفیانی گروهی را به مدینه روانه می‌کند و [[مهدی]] از آنجا به مکه می‌رود. خبر به فرمانده سپاه سفیانی می‌رسد که مهدی(عج) به سوی مکه رفته است. او لشکری به تعقیب امام می‌فرستد ولی او را نمی‌یابند تا اینکه مهدی، با حالت ترس و نگرانی همانند [[موسی بن عمران]]، داخل مکه می‌شود. هنگامی که سپاه [[سفیانی]] وارد سرزمین [[بیداء]] می‌شوند منادی از آسمان ندا می‌کند: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.<ref> الغیبة نعمانی، ص۲۷۹، باب۱۴، ح۶۷</ref> | ||