صالح (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

'''صالح'''، از فرزندان سام بن [[نوح]] و پیامبر [[قوم ثمود]] بود. قرآن از او پس از نوح و [[هود (پیامبر)|هود]] یاد می‌کند. صالح سومین پیغمبر عربی است که در سوره‌های مختلف قرآن از او یاد شده، اما در [[تورات]]، نامی از او به میان نیامده است. صالح، ۲۸۰ سال عمر کرد و مدفن او، در قبرستان [[وادی السلام]] در [[نجف]] است. بنابر نقل منابع تاریخی، صالح، در حدود ۱۶ سالگی به [[نبوت|پیامبری]] مبعوث شد و تا سن ۱۲۰ سالگی قومش را به [[توحید]] دعوت کرد اما آنها به دعوت او توجهی نداشتند و [[ناقه صالح|ناقه او]] (شتری که صالح به عنوان [[معجزه]] از دل کوه بیرون آورده بود) را کشتند.

صالح، از پیامبران عرب،<ref>تفسیر در المنثور، ج۳، ص۹۴.</ref> و از فرزندان سام بن [[نوح (پیامبر)|نوح]]، سومین پیغمبری که مردم را دعوت به [[توحید]] کرد.<ref>قطب راوندی، قصص الانبیاء، مکتبه العلامه المجلسی. ص۲۷۹.</ref> او پیامبر [[قوم ثمود]] بود.<ref>سوره اعراف، آیه ۷۳ و ۷۴.</ref> آنها در شمال [[مدینه]] ساکن و قبل از صالح،‌ بت‌پرست بودند.<ref>بوترابی، «صالح»، ۱۳۹۰ش، ص۲۵۳.</ref>  

صالح، در حدود ۱۶  سالگی به [[نبوت|پیامبری]] مبعوث شد. نقل شده است، تا سن ۱۲۰ سالگی قومش را به توحید دعوت می‌کرد اما آنها به دعوت او توجهی نمی‌کنند. صالح به آنها می‌گوید من یک درخواست از خدایان شما می‌کنم و شما هم یک درخواست از خدای من داشته باشید تا حق روشن شود.<ref> جزایری، داستان پیامبران، ۱۳۸۰ش، ص۱۷۳.</ref> صالح درخواستش را از [[بت|بت‌ها]] مطرح می‌کند ولی پاسخی نمی‌گیرد و در مقابل، بت‌‌پرستان به صالح می‌گویند از خدایت درخواست کن شتری را از دل کوه بیرون آورد که این اتفاق می‌افتد.  قرآن، صالح را پیامبر قوم ثمود معرفی می‌کند که به دلیل پیروی نکردن از او عذاب شدند.<ref>سوره هود، آیه ۶۱ و ۶۷.</ref> صالح [[قوم ثمود]] پس از [[قوم عاد]] و از عرب‌های [[یمن]] بودند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۲ق، ج۸، ص۱۸۱.</ref> به نقل برخی تفاسیر، قوم ثمود، حدود هفتاد بت برای ‌پرستش ساخته بودند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۲۹۳؛ فیض کاشانی، تفسیر صافی، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۲۱۳.</ref>

شتری که به عنوان [[معجزه]] حضرت صالح از دل کوه بیرون آمد. بنا بر آیات قرآن، صالح از قومش خواسته بود که شتر را نکشند؛ اما آنها شتر را کشتند و خداوند قوم ثمود را به دلیل نافرمانی عذاب کرد.<ref>جزایری، داستان پیامبران، ۱۳۸۰ش، ص۱۷۳.</ref> بنا بر آیات قرآن، خداوند آب آن منطقه را تقسیم کرد، یک روز برای نوشیدن شتر و روز دیگر برای مردم<ref>سوره قمر، آیه ۲۸.</ref> ناقه در روز خود برای نوشیدن آب می‌آمد و در پایان روز می‌رفت، و قوم در روزی که آب سهم ناقه بود، از شیر او استفاده می‌کردند.<ref>طوسی، التبیان، دار الاحیاء، ج۹، ص۴۵۴.</ref>