ریاضت: تفاوت میان نسخه‌ها

==مفهوم‌شناسی==

ریاضت، در آثار عرفانی، به معانی گوناگون آمده است؛<ref>برای نمونه نگاه کنید به: خاتمی، آینه مکارم، ۱۳۶۸ش، ج۱، ص۱۴۰؛ گوهرین، شرح اصطلاحات تصوف، ۱۳۸۰ش، ج۶، ص۱۴۲-۱۴۳.</ref> از جمله تمرین دادن نفس برای آنکه گفتار و کردار و نیت خود را برای [[خدا]] خالص کند.<ref>القاسانی، شرح منازل السائرین، ۱۳۸۵ش، ص۲۱۸.</ref> ریاضت همچنین [[جهاد اکبر]] دانسته شده، و ارکان آن، کم‌خوری، [[احیا|شب‌زنده‌داری]]، کم‌گویی و [[خلوت]] معرفی شده است.<ref>موسوی تبریزی، مقدمه‌ای بر عرفان عملی، ۱۳۸۷ش، ص۲۴۷.</ref>

==اثرات و نتایج==

برخی از آیات [[قرآن کریم]]، ناظر به معنای ریاضت دانسته شده است؛<ref>نصیرالدین طوسی، أوصاف الأشراف، ۱۳۶۹ش، ص۳۵.</ref>‌ از جمله آیه ۴۰ و ۴۱ [[سوره نازعات]] که بر اساس آن، کسی که از مقام پروردگار بترسد و خود را از هوای نفس بازدارد، [[بهشت]] جایگاه اوست.<ref>سوره نازعات، آیه ۴۰ و ۴۱؛ بر اساس ترجمه مکارم شیرازی.</ref> از [[امام علی(ع)]] هم نقل شده است که هر کس نفس خود را ریاضت مداوم دهد، سود می‌برد.<ref>من استدامَ ریاضةَ نفسه انتفعَ (آمدی، غرر الحکم، ۱۴۱۰ق، ص۶۰۸، ح۶۶۰).</ref>

==موارد منع‌شده==

[[ملاصدرا]]، شروع ریاضت پیش از کامل کردن [[معرفت]] و عمل کامل به [[عبادت|عبادات]] شرعی را گمراه‌کننده دانسته،<ref>صدرالدین شیرازی، کسر أصنام الجاهلية، ۱۳۸۱ش، ص۳۵.</ref> و بر همین اساس، معتقد است که تا وقتی در عبادات شرعی کوتاهی شود، جایی برای عبادات حکیمانه و ریاضت‌های سلوکی نیست؛ چرا که منجر به هلاکت خود و هلاک کردن دیگران می‌شود.<ref>صدرالدین شیرازی، کسر أصنام الجاهلية، ۱۳۸۱ش، ص۳۸.</ref>