طلقاء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''طُلَقاء'''، به معنای آزادشدگان، افرادی از [[قریش]] و مخالفان [[پیامبر(ص)]] بودند که پیامبر پس از [[فتح مکه]] از مجازاتشان صرف‌نظر کرد. [[ابوسفیان]] و فرزندش [[معاویه]] از برجسته‌ترین طلقاء به شمار می‌رفتند. [[امام علی(ع)]] در جنگ صفین، طلقاء را کسانی معرفی کرد که همواره با اسلام دشمنی کرده و از روی اکراه ایمان آوردند. [[حضرت زینب(س)]] هنگام اسارت در [[شام]]، [[یزید بن معاویه]] را ابن طلقاء خطاب کرد. برخی از مورخان به [[بنی‌امیه]] لقب حزب الطلقاء داده‌اند.

==معنا و مصادیق==

طُلَقاء، ‌به معنای اسیرانی که آزاد شده‌اند،<ref>طبری،‌ تاریخ الأمم و الملوک، ‌۱۳۸۷ش، ج۳، ص۶۱.</ref> به گروهی از قریش گفته می‌شد که پس از [[فتح مکه]]، با آنکه مستحق مجازات بودند، [[پیامبر(ص)]] آنها را آزاد کرد.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۸، ص۳۸۸.</ref> [[ابوسفیان]]، سهل بن عمرو، حُوَیطب بن عبد العُزَّی و [[معاویة بن ابی‌سفیان]] از جمله آنان بودند.<ref>تهرانی، امام‌شناسی، ۱۴۲۶ق، ج۱۸، ص۲۸۰.</ref> به گفته [[سید محمدحسین حسینی تهرانی]] عالم شیعی قرن چهاردهم، طلقاء پیش از فتح مکه می‌گفتند محمد را با قومش رها کنید، اگر بر آنها غلبه کرد ما هم [[اسلام]] می‌آوریم و اگر آنها بر محمد پیروز شدند قومش ما را از دست او نجات خواهند داد.<ref>تهرانی، امام‌شناسی، ۱۴۲۶ق، ج۱۸، ص۲۸۰.</ref>

[[حضرت زینب(س)]] در دوران اسارت بعد از کربلا در [[خطبه حضرت زینب در مجلس یزید|خطبه‌ای]] خطاب به یزید او را ابن الطلقاء خطاب کرد.<ref>طبرسی، الإحتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۰۸.</ref>در دوره‌های بعدی برخی به [[بنی‌امیه]] حزب الطلقاء می‌گفتند.<ref>جوادی، «طلقاء و نقش آنان در تاریخ اسلام»، ص۲.</ref>

==تعبیر علی از طلقاء==

[[امام علی(ع)]] در [[جنگ صفین]]، معاویه و سپاهیانش را طلقا و فرزندان طلقا معرفی کرد که با اکراه، [[اسلام]] آورده و همواره با اسلام در حال جنگ بوده‌اند.<ref>دینوری، الامامه والسیاسه، ۱۴۱۰ق، ص۱۷۸.</ref> و آنها را دشمن [[قرآن]]، [[سنت پیامبر]] و اهل [[بدعت]] و [[رشوه]] معرفی کرده است.<ref>دینوری، الامامه والسیاسه، ۱۴۱۰ ق، ص۱۷۸.</ref>

بلاذری از [[عمر بن خطاب]] نقل کرده که او صلاحیت طلقاء و فرزندانشان را برای حکومت رد کرده است.<ref>بلاذری، جمل من انساب الاشراف، ج ۱۰، ص۴۳۴-۴۳۵</ref>