مراقبه: تفاوت میان نسخه‌ها

مراقبه، مواظبت کردن بنده در انجام اعمال است تا بر خلاف دستورات الهی نباشند. در مراقبه بنده به این امر توجه دارد که خداوند متعال بر ظاهر و باطن اعمال وی و آن چه در قلبش می گذرد، آگاه است.<ref>نراقی، مهدی ابن بی‌ذر، جامع السعادات، بی‌تا، ج۳، ص ۹۶؛ بحرالعلوم، محمدمهدی بن مرتضی، رساله سیر و سلوک، ۱۴۲۵ق، ص۱۵۰.</ref> علمای اخلاق بر مراقبه بسیار تأکید داشته و آن را از امور ضروری‌ سلوک می‌دانند.<ref>طهرانی، رساله لب اللباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۱۳.</ref> در اثر مراقبه، حالتی پیش می‌آید که با معرفت، دل، پیوسته (حضور در محضر) مراقَب (خداوند) را رعایت می‌کند و به او اشتغال و توجه داشته و به وی بازگشت دارد.<ref>فیض کاشانی، ترجمه المحجة البیضاء فی تهذیب الإحیاء، ۱۳۷۹ش، ج۸، ص۱۹۳.</ref>  

# عالی‌ترین مرتبه مراقبه آن است که سالک خود، خدا را ناظر ببیند و اجمالاً جمال الهی را مشاهده کند.<ref>طهرانی، محمدحسین حسینی، رساله لب اللباب در سیر و سلوک أولی الألباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۴۴ و ۱۴۵.</ref>

برخی معتقدند که در اثر مراقبه تام و اهتمام به آن، [[توحید افعالی]]، [[توحید صفاتی]]، توحید اسماء و [[توحید ذاتی|توحید ذات]] برای سالک منکشف می‌شود.<ref>طهرانی، محمدحسین حسینی، رساله لب اللباب در سیر و سلوک أولی الألباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۶۴.</ref>