پاکستان: تفاوت میان نسخه‌ها
←احزاب و گروه‌های سیاسی
| خط ۲۰۷: | خط ۲۰۷: | ||
[[پرونده:عارف حسین الحسینی.jpg|چپ|بندانگشتی|علامه [[عارف حسین حسینی]] دومین رهبر نهضت اجرای فقه جعفری]] | [[پرونده:عارف حسین الحسینی.jpg|چپ|بندانگشتی|علامه [[عارف حسین حسینی]] دومین رهبر نهضت اجرای فقه جعفری]] | ||
در این دوران طرحی با نام نظام مصطفی برای اجرای جدی‌تری احکام اجرایی در پاکستان طرح و اجرا شد که برخی از برنامه‌های آن مانند اخذ [[زکات]] اجباری، یک شکل کردن نظام آموزش دینی و دولتی کردن [[وقف|اوقاف]] شیعه مورد مخالفت شیعیان قرار گرفت. در سال ۱۹۷۹م همایش بزرگی از شیعیان پاکستان در شهر بکر تشکیل شد و علامه مفتی [[جعفر حسین]] ریاست و رهبری شیعیان پاکستان را برعهده گرفت.{{مدرک}} پس از درگذشت مفتی جعفر حسین در سال ۱۳۶۲ش/۱۹۸۳م. علامه [[عارف حسین حسینی]] به رهبری نهضت رسید. در دوره رهبری وی فعالیت سیاسی این نهضت گسترش یافت و تبدیل به یک حزب سیاسی شد. عارف حسین حسینی در سال ۱۳۶۷ش/۱۹۸۸م به [[شهادت]] رسید و بعد از وی [[سید ساجد علی نقوی]] (عضو [[مجمع جهانی اهل بیت علیهم السلام]]) جایگزین وی شد.<ref>دایرة‌المعارف تشیع، ج ۳، ص۶۰۵؛عارفی، ''شیعیان پاکستان''، ۴۳۸-۴۴۱</ref> | در این دوران طرحی با نام نظام مصطفی برای اجرای جدی‌تری احکام اجرایی در پاکستان طرح و اجرا شد که برخی از برنامه‌های آن مانند اخذ [[زکات]] اجباری، یک شکل کردن نظام آموزش دینی و دولتی کردن [[وقف|اوقاف]] شیعه مورد مخالفت شیعیان قرار گرفت. در سال ۱۹۷۹م همایش بزرگی از شیعیان پاکستان در شهر بکر تشکیل شد و علامه مفتی [[جعفر حسین]] ریاست و رهبری شیعیان پاکستان را برعهده گرفت.{{مدرک}} پس از درگذشت مفتی جعفر حسین در سال ۱۳۶۲ش/۱۹۸۳م. علامه [[عارف حسین حسینی]] به رهبری نهضت رسید. در دوره رهبری وی فعالیت سیاسی این نهضت گسترش یافت و تبدیل به یک حزب سیاسی شد. عارف حسین حسینی در سال ۱۳۶۷ش/۱۹۸۸م به [[شهادت]] رسید و بعد از وی [[سید ساجد علی نقوی]] (عضو [[مجمع جهانی اهل بیت علیهم السلام]]) جایگزین وی شد.<ref>دایرة‌المعارف تشیع، ج ۳، ص۶۰۵؛عارفی، ''شیعیان پاکستان''، ۴۳۸-۴۴۱</ref> | ||
سید ساجد علی نقوی(م۱۹۴۰م) سید ساجد علی نقوی« در سال ۱۹۴۰ م، در ملهو والی، بخش پندی گهیپ، از توابع اتک متولد شد.<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۷۸.</ref> تحصیلات دینی را درمولتان، در مدرسه مخزن العلوم الجعفریه، شروع کرد و دروس نظامیه را نیز به پایان رسانید. از استادان وی، مولانا سید گلاب شاه، مولانا محمد حسین، مدرس اعلای مدرسه جامعۀ المعصومین فیصل آّباد، قابل ذکر هستند. در تا سال ۱۹۷۰م در همین مدرسه به تدریس علوم اهل بیت مشغول بود. در سال ۱۹۷۰م برای ادامه تحصیلات بیشتر، به نجف اشرف عزیمت کرد و تا ۱۹۷۵م به تحصیل علم پرداخت. استادان او از این قرار بوده اند.سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۷۸.</ref> | سید ساجد علی نقوی(م۱۹۴۰م) | ||
سید ساجد علی نقوی« در سال ۱۹۴۰ م، در ملهو والی، بخش پندی گهیپ، از توابع اتک متولد شد.<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۷۸.</ref> تحصیلات دینی را درمولتان، در مدرسه مخزن العلوم الجعفریه، شروع کرد و دروس نظامیه را نیز به پایان رسانید. از استادان وی، مولانا سید گلاب شاه، مولانا محمد حسین، مدرس اعلای مدرسه جامعۀ المعصومین فیصل آّباد، قابل ذکر هستند. در تا سال ۱۹۷۰م در همین مدرسه به تدریس علوم اهل بیت مشغول بود. در سال ۱۹۷۰م برای ادامه تحصیلات بیشتر، به نجف اشرف عزیمت کرد و تا ۱۹۷۵م به تحصیل علم پرداخت. استادان او از این قرار بوده اند.سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۷۸.</ref> | |||
1-حجۀ الاسلام حضرت مدرس افغانی 2-آیه الله شیخ جواد تبریزی 3-آیۀ الله سید محمد باقر الصدر 4- آیۀ الله ابو القاسم خوئی 5- مجاهد اکبر حضرت آیۀ الله روح الله خمینی(رح).<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۸۸.</ref> | 1-حجۀ الاسلام حضرت مدرس افغانی 2-آیه الله شیخ جواد تبریزی 3-آیۀ الله سید محمد باقر الصدر 4- آیۀ الله ابو القاسم خوئی 5- مجاهد اکبر حضرت آیۀ الله روح الله خمینی(رح).<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۸۸.</ref> | ||
هنگامی که [[حزب بعث عراق]] علمای [[شیعه]] را از [[عراق]] خارج کرد، وی در سال ۱۹۷۵م به [[قم]] آمد و در درس خارج آیۀ الله العظمی [[سید محمدرضا گلپایگانی|سید محمد رضا گلپایگانی]] شرکت کرد و پس از اتمام تحصیلاتش، در قم و [[نجف]] به کار تدریس مشغول شد.<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۸۸.</ref> | هنگامی که [[حزب بعث عراق]] علمای [[شیعه]] را از [[عراق]] خارج کرد، وی در سال ۱۹۷۵م به [[قم]] آمد و در درس خارج آیۀ الله العظمی [[سید محمدرضا گلپایگانی|سید محمد رضا گلپایگانی]] شرکت کرد و پس از اتمام تحصیلاتش، در قم و [[نجف]] به کار تدریس مشغول شد.<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۸۸.</ref> | ||