قسم دروغ: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قسم]] به معنای سوگند است و به کلامی گفته می‌شود که تاکید می‌کند خبری یا سخنی صحیح است و در آن هیچ اشتباه و خطایی وجود ندارد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۸۷.</ref> [[دروغ]] نیز به معنای سخن نادرست و  خلاف واقعیت و حقیقت است که از [[گناهان کبیره]] شمرده می‌شود.<ref>هاشمی رفسنجانی، فرهنگ قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۱۳، ص۳۷۳.</ref> قسم به سه معنای تاکید، قسم دادن دیگران برای انجام کاری<ref name=":0" /> و همچنین قسم برای تعهد یا عقد<ref name=":0" /> به کار می‌رود که قسم دروغ فقط در معنای اول یعنی قسم تاکیدی معنا دارد:<ref name=":0">خمینی، تحریر الوسیله، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۱۱۱؛ طیب، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۴۵۱.</ref> قسم تاکیدی، به معنای تاکید بر درستی انجام یا انجام نشدن کاری در گذشته، حال یا آینده است. این قسم در بین عامه مردم متداول است و مردم برای تاکید بر صحیح بودن سخن خود از این نوع قسم استفاده می‌کنند. مانند «به خدا من دیروز خانه نبودم» یا اینکه «به خدا من دیروز خانه بودم» و ... در این نوع قسم دروغ معنا پیدا می‌کند. بنابراین قسم دروغ به معنای تاکید بر درست بودن و صحیح چیزی است که حقیقت و واقعیت ندارد و به طور کلی دورغ است. مثلا شخصی که در محل خاصی نبوده، قسم می‌خورد که در آن محل بوده است. این نوع قسم از گناهان کبیره است اما [[کفاره]] ندارد.<ref name=":0" /> این نوع قسم در دادگاه‌ها نیز به کار می‌رود، بر اساس ماده ۲۲۱ قانون مدنی ایران هر کسی در دادگاه قسم دروغ بخورد محکوم به یک الی سه سال حکم تأدیبی خواهد شد.<ref>امامی، حقوق مدنی، تهران، ج۶، ص۲۲۵.</ref>

برخی معتقدند در قسم [[دروغ]] دو  گناه وجود دارد. یکی از آنها دروغ است که یکی از گناهان کبیره می‌باشد و دیگری قسم غیر واقعی به یک امر مقدس مانند [[خداوند]] است. بنابراین گناه قسم دروغ در واقع دو برابر و معادل دو گناه کبیره است.<ref>مطهری، آشنایی با قرآن، ۱۳۸۹ش، ج۸، ص۲۶۳.</ref> در وصیت‌های [[حضرت رسول(ص)]] به [[امام علی(ع)]] آمده است که خداوند به کسی که به نام او قسم دروغ می‌خورد رحم نمی‌کند.<ref>ابن شعبه، تحف‌العقول، ۱۴۰۴ق، ص۱۴.</ref> در روایت دیگری قسم دروغ خوردن به معنای جنگ با خداوند مطرح شده است. بر اساس روایات قسم دروغ باعث فقر و تنگدستی انسان، عقیم شدن، قطع رحم و خالی شدن شهرها می‌شود.<ref>ابن‌ بابویه، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ۱۳۶۴ش، ص۲۲۰ و ۲۲۶-۲۲۸.</ref>