پیامبران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''پیامبران''' یا '''انبیاء''' انسان‌هایی که خداوند برای دعوت به سوی خود برگزیده و از طریق [[وحی]] با آنان در ارتباط است.  

[[عصمت]]، آگاهی داشتن از [[علم غیب]]، [[معجزه]] و دریافت و ابلاغ وحی از ویژگی‌های پیامبران است. [[قرآن]] برخی از معجزات پیامبران مانند سرد شدن آتش بر [[ابراهیم(ع)]]، تبدیل شدن [[عصای موسی]] به اژدها، زنده شدن مردگان به دست [[حضرت عیسی(ع)]] و [[اعجاز القرآن|قرآن کریم]] را ذکر کرده است.

درجات پیامبران با یکدیگر متفاوت است برخی از پیامبران علاوه بر مقام [[نبوت]]، مقام رسالت و برخی مقام [[امامت]] نیز داشته‌اند. بر اساس روایات [[پیامبران اولوالعزم]] (نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و محمد) بر دیگر پیامبران برتری دارند و پیامبر اسلام از همه آنان برتر است.

همچنین از میان پیامبران، [[شیث (پیامبر)|شیث]]، [[ادریس (پیامبر)|ادریس]]، موسی، [[داوود (پیامبر)|داوود]]، عیسی و [[محمد(ص)]] را دارای کتاب آسمانی و پیامبران اولوالعزم را صاحب شریعت دانسته‌اند.

بنابر دیدگاه مشهور، تعداد پیامبران ۱۲۴ هزار تن است. در [[قرآن]] نام ۲۵ تن از آنان آمده است. نخستین پیامبر [[حضرت آدم]] و آخرین پیامبر [[حضرت محمد(ص)]] است.   

عالمان شیعه در آثار خود به تاریخ پیامبران پرداخته و کتاب‌های مستقلی این باره نوشته‌اند. [[النور المبین فی قصص الانبیاء و المرسلین (کتاب)|النّورُ المُبین فی قِصَص الاَنْبیاءِ وَ المُرْسَلین]]، نوشته [[سید نعمت الله جزایری]]،  [[قصص الانبیاء (راوندی)|قصص الانبیا]]، نوشته راوندی، [[تنزیه الانبیاء (کتاب)|تنزیه الانبیاء]] اثر [[سید مرتضی]] و [[حیات القلوب (کتاب)|حیات القلوب]]ِ علامه مجلسی از این موارد است.

پیامبر یا نبی کسی است که بدون واسطه بشر از جانب خدا خبر می‌دهد<ref>طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۳۷۵.</ref> و واسطه بین خدا و مخلوقات است و مخلوقات را به سوی خدا دعوت می‌کند.<ref> مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ۱۳۶۸ش، ج۱۲، ص۵۵.</ref>  

دریافت و ابلاغ [[وحی]]، داشتن [[علم غیب]]،<ref>طوسی، التبیان، داراحیاء التراث العربی، ج۲، ص۴۵۹.</ref> و [[معصوم]] بودن<ref>مفید، عدم سهو النبی، ۱۴۱۳ق، ص۲۹و۳۰؛ سید مرتضی، تنزیه الأنبیاء، ۱۳۸۷ش، ص۳۴.</ref> از ویژگی‌های پیامبران است. بیشتر متکلمان اسلامی بر این باورند که پیامبران در همه امور و مراحل زندگی از [[گناه]] و خطا معصوم‌اند؛<ref>مفید، عدم سهو النبی، ۱۴۱۳ق، ص۲۹و۳۰؛ سید مرتضی، تنزیه الأنبیاء، ۱۳۸۷ش، ص۳۴.</ref> از این‌رو مواردی را که در [[قرآن]] از [[استغفار]] پیامبران و بخشایش خدا سخن به میان آمده،<ref>برای نمونه نگاه کنید به: سوره قصص، آیه ۱۶؛ سوره انبیاء، آیه۸۷؛ سوره طه، آیه۱۲۱.</ref> مانند کشتن مرد مصری توسط حضرت موسی،<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۴۲، ۴۳.</ref> رها کردن رسالت توسط حضرت یونس<ref> طباطبایی، المیزان،۱۴۱۷ق، ج۱۴، ص۳۱۵. </ref> و خوردن میوه ممنوعه توسط حضرت آدم<ref>طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲، ج۷، ص۵۶؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۳۲۳.</ref> به [[ترک اولی]] تفسیر کرده‌اند. در مقابل برخی متکلمان، عصمت پیامبران را فقط در امور مربوط به نبوت لازم می‌دانند و در امور جاری زندگی قائل به [[سهو النبی]] هستند.<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۶۰.</ref>