ابوالقاسم فردوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

اکثر پژوهشگران ادبی و شاهنامه‌پژوهان اتفاق بر شیعه‌بودن فردوسی دارند. او در دیباچه کتاب و آغاز و انجام داستان‌ها، به توصیف و ستایش خداوند، پیامبر(ص) و طرفداری از تشیع و مدح علی(ع) پرداخته است.

[[پرونده:قبر فردوسی.jpg|250px|بندانگشتی|تصویر سنگ قبر فردوسی]]

چند قرن است که فردوسی با لقب حکیم شناخته می‌شود.<ref>مصطفوی، «چرا به فردوسی لقب حکیم داده‌اند؟»، ص۴۱.</ref> و قدیم‌ترین منبعی که این لقب در آن به کار رفته مجمل التواریخ در قرن ۶ هجری است.<ref>مصطفوی، «چرا به فردوسی لقب حکیم داده‌اند؟»، ص۴۱.</ref> [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]]  حکمت او را حکمت الهیِ اسلامی می‌داند.<ref>خامنه‌ای، بیانات در جمع اعضای گروه ادب رادیو.</ref> اصغر دادْبِه استاد ادبیات عرفانی معتقد است حکمت فردوسی حکمت ملی ایران یا همان [[فلسفه اشراق|حکمت اشراقی]] است که به لحاظ نظری و معرفت شناسی مبتنی است بر شهود و به لحاظ عملی، حال و هوای اخلاقی دارد، و مستلزم تزکیه باطن نیز هست.<ref>دادبه، «چرا به فردوسی حکیم می‌گوییم».</ref> به گفته او فردوسی نه فقط زنده کننده زبان پارسی، اساطیر ایرانی و تاریخ ایران زمین که زنده کننده حکمت ملی ایران، یعنی حکمت اشراقی نیز هست.<ref>دادبه، «چرا به فردوسی حکیم می‌گوییم».</ref>

نظامی عروضی، فردوسی را از دهقانان طوس می‌داند. دهقانان از ایرانیان اصیل بودند؛ طبقه‌ای توانگر یا نیمه توانگر که پیوستگی خود را با ایران گذشته حفظ کرده بودند.<ref>اسلامی ندوشن، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه، ص۵۹.</ref> او در روستای باژ از روستاهای [[طوس]] به دنیا آمد. او سفرهایی به [[بغداد]] و مازندران نیز داشته‌ است.<ref>فاضلی، قادر، عرفان سیاسی یا سیاست عرفانی، ص۱۳۰</ref> به نقل نظامی عروضی، فردوسی زندگی مرفهی داشته، ولی به مرور زمان و صرف سرمایه خویش در راه نظم [[شاهنامه]]، اواخر عمر را با تنگدستی به سر برد.<ref>آقابابایی، «فردوسی»، ج۱۲، ص۲۶۱.</ref> و سرانجام در هشتاد سالگی در سال ۴۱۱ق در محل تولدش درگذشت.<ref>آقابابایی، «فردوسی»، ج۱۲، ص۲۶۳.</ref>

==مذهب فردوسی==