کاربر ناشناس
طائف: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←اشخاص برجسته
imported>Ahmadian جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Ahmadian جز (←اشخاص برجسته) |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
در1305، وهابیان بر طائف مسلط شدند. سعودیها نیز– که در 1319مقدمات تشکیل مملکت عربی را در [[جزیرةالعرب]] فراهم آورده بودند – در 1327 بر طائف چیره شدند. معاهدۀ طائف، که به جنگ عربستان و [[یمن]] پایان داد، در1347 در این شهر به امضا رسید. <ref>خوند، ص 461</ref> | در1305، وهابیان بر طائف مسلط شدند. سعودیها نیز– که در 1319مقدمات تشکیل مملکت عربی را در [[جزیرةالعرب]] فراهم آورده بودند – در 1327 بر طائف چیره شدند. معاهدۀ طائف، که به جنگ عربستان و [[یمن]] پایان داد، در1347 در این شهر به امضا رسید. <ref>خوند، ص 461</ref> | ||
==اشخاص برجسته== | ==اشخاص برجسته== | ||
زیرکی، تیزهوشی و آگاهی های سیاسی و اجتماعی مردم طائف در دوره های مختلف زبانزد بود. زمانی که دُهات عرب را كمتر از انگشتان دست می شمردند، سه تن از ایشان ([[مغیرةبن شُعبه]]، [[زیادبن اَبیه]] و [[اُمیةبن اَبی الصلت]]) از [[ثقيف]] و طائف برخاسته بودند.<ref>ابن حبيب،ص200</ref> | زیرکی، تیزهوشی و آگاهی های سیاسی و اجتماعی مردم طائف در دوره های مختلف زبانزد بود. زمانی که دُهات <ref>جمع داهیه به معنای زیرک، با تدبیر</ref> عرب را كمتر از انگشتان دست می شمردند، سه تن از ایشان ([[مغیرةبن شُعبه]]، [[زیادبن اَبیه]] و [[اُمیةبن اَبی الصلت]]) از [[ثقيف]] و طائف برخاسته بودند.<ref>ابن حبيب،ص200</ref> | ||
از طائف اشخاص نامداری برخاسته اند، از جمله امية بن ابی الصلت ثقفی( شاعر)،[[حجاج بن یوسف ثقفی]]، [[حارث بن کَلده ثقفی]]( طبیب مشهور عرب)، [[نضربن حارث]] و [[مختارثقفی]]. | از طائف اشخاص نامداری برخاسته اند، از جمله امية بن ابی الصلت ثقفی( شاعر)،[[حجاج بن یوسف ثقفی]]، [[حارث بن کَلده ثقفی]]( طبیب مشهور عرب)، [[نضربن حارث]] و [[مختارثقفی]]. | ||
==مساحت و جمعیت== | ==مساحت و جمعیت== | ||
مساحت کنونی طائف 360 کیلومتراست. در سرشماری سال 1413، جمعیت آن 416121 تن بوده است. <ref>جوده حسنین، ص 177</ref> در تابستان، جمعیت آن به پانصد هزار تن نیز می رسد. <ref>خوند، ص 462</ref> | مساحت کنونی طائف 360 کیلومتراست. در سرشماری سال 1413، جمعیت آن 416121 تن بوده است. <ref>جوده حسنین، ص 177</ref> در تابستان، جمعیت آن به پانصد هزار تن نیز می رسد. <ref>خوند، ص 462</ref> | ||