پرش به محتوا

فهرست مناسبت‌های شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Smnazem
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Smnazem
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۴۷: خط ۳۴۷:
|          رخداد|| درگذشت [[عثمان بن عفان]] سال ۳۵ق||
|          رخداد|| درگذشت [[عثمان بن عفان]] سال ۳۵ق||
|-
|-
|۲۲ ||عزا||کشته‌شدن [[میثم تمار]] از صحابه پیامبر در سال ۶۰ ق ، به دلیل وفاداری به [[حسین]]||تاریخ کشته‌شدن میثم ۱۹ ذی الحجه و روز عاشورا نیز نقل شده‌است.
|۲۲ ||رخداد|| ''[[شهادت]]'' [[میثم تمار]] سال ۶۰ق||
|-
|-
|۲۳ ||عزا||کشته‌شدن [[طفلان مسلم]]، در سال ۶۰ ق ||محتمل
|rowspan=2|۲۴ ||رخداد|| روز [[مباهله]] پیامبر (ص) با [[مسیحیان]] نجران سال ۹ق||
|-
|-
|rowspan=2|۲۴ ||شادی||روز [[مباهله]] در سال ۱۰ ق  ||رسول خدا -پس از گفتگوی فراوان با مسیحیان [[نجران]]، و عدم پذیرش حق توسط آنان- با آنها در چنین روزی قرار مباهله گذاشت (مباهله یعنی این‌که طرفین از خدا بخواهند که هر کس ناحق را گرفتار مجازات الهی شود). طبق آیه «فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبینَ: هر گاه بعد از علم و دانشی که (در باره مسیح) به تو رسیده، (باز) کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو: "بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود آن گاه مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم."» پیامبر حسن و حسین (به عنوان ابناءنا) و فاطمه زهرا (به عنوان نساءنا) و علی بن ابی طالب (به عنوان انفسنا) را به همراه برد؛ ولی پیش از آنکه مباهله صورت گیرد، [[نصارا|نصارای]] نجران با دیدن چنین جمعیتی و نیز نشان‌های نزدیک شدن عذاب الهی، پشیمان شده و از مباهله صرف نظر کردند و حاضر به پذیرش دارد [[جزیه]] شدند.
|           رخداد|| روز انگشتربخشیدن امام علی (ع) در [[رکوع]] سال ۱۰/۹ق||
|-
|           شادی||روز خاتم بخشی  علی در رکوع||در این روز امیرالمؤمنین در حال رکوع انگشتر خود را به سائل فقیر داد، و آیه «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ: سرپرست و ولیّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که‌ایمان آورده‌اند همانها که نماز را برپا می‌دارند، و در حال رکوع، زکات می‌دهند»(مائده:۵۵) نازل شد.
|-
|-
|۲۵ ||شادی||روز نزول سوره «هل اتی»([[سوره انسان]] یا دهر)|| طبق نقل شیعه و اهل سنت، پس از آنکه  علی و  فاطمه و ان حسن و حسین و جناب فضه برای ادای [[نذر]] خویش -که برای شفای بیماری  حسن و  حسین بود- سه روز روزه گرفتند، و در روز اول غذای افطار خویش را به [[مسکین|مسکینی]] دادند و با آب [[افطار]] کردند، و در روز دوم آن‌را به [[یتیم]] و در روز سوم به [[اسیر]] دادند؛ که آیات سوره انسان در مدح ایثار توأم با اخلاص اهل بیت نازل شد؛ از جمله «یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یخَافُونَ یَوْمًا کاَنَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا، وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلیَ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا، إِنمَّا نُطْعِمُکمُ‌ْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکمُ‌ْ جَزَاءً وَ لَا شُکُورًا، إِنَّا نخَافُ مِن رَّبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا، فَوَقَئهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَالِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّئهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا: آنها به نذر خود وفا می‌کنند، و از روزی که شر و عذاب آن بسی گسترده‌است می‌ترسند؛ و غذای خود را با علاقه (و نیاز) به آن و از روی محبت خدا به فقیر و یتیم و اسیر انفاق می‌کنند. (و زبان قال و حالشان این است که) جز این نیست که ما شما را برای رضای خدا اطعام می‌کنیم از شما پاداش و سپاسی نمی‌خواهیم. حقّا که ما از پروردگارمان در روزی که گرفته و به شدت سخت و هولناک (و چهره‌ها در آن عبوس) است می‌ترسیم. پس خداوند آنان را از شر آن روز نگه داشته، و آنان را با خوشی و شادابی و شادمانی رو به رو خواهد ساخت.»(آیات ۷ تا ۱۱ سوره انسان).
|۲۵ ||شادی||روز نزول سوره «هل اتی»([[سوره انسان]] یا دهر)|| طبق نقل شیعه و اهل سنت، پس از آنکه  علی و  فاطمه و ان حسن و حسین و جناب فضه برای ادای [[نذر]] خویش -که برای شفای بیماری  حسن و  حسین بود- سه روز روزه گرفتند، و در روز اول غذای افطار خویش را به [[مسکین|مسکینی]] دادند و با آب [[افطار]] کردند، و در روز دوم آن‌را به [[یتیم]] و در روز سوم به [[اسیر]] دادند؛ که آیات سوره انسان در مدح ایثار توأم با اخلاص اهل بیت نازل شد؛ از جمله «یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یخَافُونَ یَوْمًا کاَنَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا، وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلیَ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا، إِنمَّا نُطْعِمُکمُ‌ْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکمُ‌ْ جَزَاءً وَ لَا شُکُورًا، إِنَّا نخَافُ مِن رَّبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا، فَوَقَئهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَالِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّئهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا: آنها به نذر خود وفا می‌کنند، و از روزی که شر و عذاب آن بسی گسترده‌است می‌ترسند؛ و غذای خود را با علاقه (و نیاز) به آن و از روی محبت خدا به فقیر و یتیم و اسیر انفاق می‌کنند. (و زبان قال و حالشان این است که) جز این نیست که ما شما را برای رضای خدا اطعام می‌کنیم از شما پاداش و سپاسی نمی‌خواهیم. حقّا که ما از پروردگارمان در روزی که گرفته و به شدت سخت و هولناک (و چهره‌ها در آن عبوس) است می‌ترسیم. پس خداوند آنان را از شر آن روز نگه داشته، و آنان را با خوشی و شادابی و شادمانی رو به رو خواهد ساخت.»(آیات ۷ تا ۱۱ سوره انسان).
کاربر ناشناس