اولوا الامر: تفاوت میان نسخه‌ها

درخصوص مصادیق اولو الامر بحث‌های بسیاری در کتاب‌های [[تفسیر|تفسیری]] شیعه و [[اهل سنت|سنی]] صورت گرفته است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۳۹۲-۴۰۱؛ فخر الدین رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۱۱۲-۱۱۴؛ </ref> در این زمینه نیز میان شیعیان و اهل سنت اختلاف‌نظر هست. طبق [[حدیث جابر]] که در منابع روایی شیعه چون [[کفایة الاثر فی النص علی الائمة الاثنی عشر (کتاب)|کفایة الاثر]]<ref>خزاز رازی، کفایه الاثر، ۱۴۰۱ق، ص۵۴-۵۵.</ref> و [[کمال الدین و تمام النعمه|کمال الدین]]<ref>صدوق، کمال الدین، ۱۳۹۵ق، ج۱‌، ص۲۵۳-۲۵۴.</ref> آمده است، [[دوازده امام|امامان دوازده‌گانه]] شیعه مصادیق آن هستند. شیعیان همچنین برای اثبات این مطلب به [[حدیث|روایاتی]] چون [[حدیث سفینه]] و [[حدیث ثقلین|حدیث ثَقَلَین]]، استناد می‌کنند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۳۹۹.</ref> به گفته [[علامه حلی]] روایات [[متواتر|متواتری]] از راویان شیعه و اهل سنت وجود دارد که بر این مسئله دلالت می‌کند.<ref>نگاه کنید به علامه حلی، کشف المراد، ۱۴۱۷ق، ص۵۳۹.</ref><br />  

علماء اهل سنت این دیدگاه را نمی‌پذیرند و خود دیدگاه‌های مختلفی دارند. برخی منظور از اولو الامر را [[خلفاء راشدین]] می‌دانند، به باور برخی منظور از آن عالمان دینی است و برطبق دیدگاهی دیگر، فرماندهان [[سریه|سریه‌ها]] مصداق‌های آن‌اند.<ref>فخر الدین رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۱۱۳، ۱۱۴.</ref> زمخشری نوشته است که منظور از آن هر حاکم عادلی است که براساس دین حکومت می‌کند؛ همچون خلفاء راشدین و حاکمانی که مانند آنان عمل می‌کنند.<ref>نگاه کنید به زمخشری، تفسیر کشاف، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۵۲۴.</ref><br />فخرالدین رازی به علت آنکه که برخلاف دیدگاه دیگر علماء اهل سنت و مانند شیعیان، اعتقاد دارد که طبق آیه، لازم است که اولو الامر معصوم باشند، می‌گوید منظور از اولو الامر [[اجماع]] است. استدلال او این است که معصوم یا همه امت مسلمان است یا برخی از افراد آن. از آنجا که امروزه امکان شناخت افرادی که معصوم باشند وجود ندارد، برخی از افراد امت معصوم نیستند. بنابراین باید گفت معصوم اجماع مسلمانان است.<ref>نگاه کنید به فخر الدین رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۱۱۳.</ref> مراد او از اجماع، [[اهل حل و عقد]]، یعنی علماء مسلمان است.<ref>نگاه کنید به فخر الدین رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۱۱۳.</ref>