confirmed، templateeditor
۱۱٬۵۴۹
ویرایش
ازبکستان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
ویکی سازی
جز (تصحیح) |
جز (ویکی سازی) |
||
| خط ۸۸: | خط ۸۸: | ||
==شیعیان== | ==شیعیان== | ||
شیعیان، ۵درصد مسلمانان ازبکستان را تشکیل می‌دهند.<ref>اشرافی، گزارش راهبردی شیعیان آسیای مرکزی، ۱۳۹۴ش.</ref> شیعیان ازبکستان در چند گروه قومی قرار دارند. بیشتر شیعیان در بخارا و سمرقند زندگی می‌کنند و اکثرا به زبان فارسی تاجیکی صحبت می‌کنند. گروه دیگری نیز شیعیان آذری هستند که در زمان استالین از آذربایجان شوروی به این منطقه تبعید شده و بیشتر آن‌ها در راه آهن به کار گماشته شده‌اند. امروز هم بسیاری از فرزندان آن‌ها در کنار راه‌آهن تاشکند و در محله تزی کوفکا و نیز در روستای چرنی کوفکا سکونت دارند. دسته دیگر نیز شیعیان مِسخِتی هستند که در دره فرغانه ازبکستان زندگی می‌کنند. آنان توسط استالین از جنوب گرجستان در ۱۹۴۴م/۱۳۲۳ش به اینجا تبعید شده‌اند.<ref>بهمن، ژئوپلتیک تشیع، ص۱۵۶</ref><ref>[http://mh1342.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=918&Itemid=66&limitstart=1 شیعیان آسیای مرکزی]</ref> | شیعیان، ۵درصد مسلمانان ازبکستان را تشکیل می‌دهند.<ref>اشرافی، گزارش راهبردی شیعیان آسیای مرکزی، ۱۳۹۴ش.</ref> شیعیان ازبکستان در چند گروه قومی قرار دارند. بیشتر شیعیان در [[بخارا]] و [[سمرقند]] زندگی می‌کنند و اکثرا به زبان فارسی تاجیکی صحبت می‌کنند. گروه دیگری نیز شیعیان آذری هستند که در زمان استالین از [[جمهوری آذربایجان|آذربایجان شوروی]] به این منطقه تبعید شده و بیشتر آن‌ها در راه آهن به کار گماشته شده‌اند. امروز هم بسیاری از فرزندان آن‌ها در کنار راه‌آهن تاشکند و در محله تزی کوفکا و نیز در روستای چرنی کوفکا سکونت دارند. دسته دیگر نیز [[شیعیان مسختی|شیعیان مِسخِتی]] هستند که در دره فرغانه ازبکستان زندگی می‌کنند. آنان توسط استالین از جنوب [[گرجستان]] در ۱۹۴۴م/۱۳۲۳ش به اینجا تبعید شده‌اند.<ref>بهمن، ژئوپلتیک تشیع، ص۱۵۶</ref><ref>[http://mh1342.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=918&Itemid=66&limitstart=1 شیعیان آسیای مرکزی]</ref> | ||
تعداد شیعیان در ازبکستان به درستی معلوم نیست ولی آمار آن‌ها را یک و نیم میلیون نفر ذکر می‌کنند. | تعداد شیعیان در ازبکستان به درستی معلوم نیست ولی آمار آن‌ها را یک و نیم میلیون نفر ذکر می‌کنند. | ||
| خط ۱۰۸: | خط ۱۰۸: | ||
===برگزاری مراسم محرم=== | ===برگزاری مراسم محرم=== | ||
سابقه سوگواری امام حسین(ع) در منطقه «ترکستان» که شامل ازبکستان نیز می‌شود، به قرن سوم هجری بازمی‌گردد. در آن زمان عده‌ای از [[خراسان]] به این منطقه مهاجرت کردند و در اوایل قرن سوم در بخارا و خیوه ساکن‌شدند و عزاداری امام حسین(ع) را برپا کردند. در قرن بیستم، بخاطر خشونت دولت کمونیستی، مجالس عزاداری در منازل به‌صورت پنهانی برگزار می‌شد اما پس از فروپاشی شوروی عزاداری‌ها آزاد شد. | سابقه [[سوگواری امام حسین(ع)]] در منطقه «ترکستان» که شامل ازبکستان نیز می‌شود، به قرن سوم هجری بازمی‌گردد. در آن زمان عده‌ای از [[خراسان]] به این منطقه مهاجرت کردند و در اوایل قرن سوم در بخارا و خیوه ساکن‌شدند و عزاداری امام حسین(ع) را برپا کردند. در قرن بیستم، بخاطر خشونت دولت کمونیستی، مجالس عزاداری در منازل به‌صورت پنهانی برگزار می‌شد اما پس از فروپاشی شوروی عزاداری‌ها آزاد شد. | ||
{{یادداشت|امروز در [[ترکمنستان]]، [[قزاقستان]]، [[جمهوری آذربایجان|آذربایجان]] و ازبکستان مراسم سوگواری حسینی با شکوه تمام برگزارمی‌شود و در این مراسم اهل سنت نیز حضور خوبی دارند. البته در مقاطعی وهابیون سعی می‌کنند با ترفند‌های مختلف، مانع این مراسم شوند ولی با گذشت زمان این عزاداری‌ها باعث غنای فرهنگ تشیع شده و خطبا، نویسندگان و شاعران به گرامیداشت محرم همت گمارده‌اند. معمولاً ازبک‌های اهل سنت با دیدن سوگواری‌ها و نوحه‌سرایی و محافل حزن متأثر‌شده و با عزاداران همراهی‌می‌کنند.}} در سمرقند و بخارا، [[حسینیه|حسینیه‌هایی]] نیز ساخته شده و در آن به سوگواری می‌پردازند.{{مدرک}} | {{یادداشت|امروز در [[ترکمنستان]]، [[قزاقستان]]، [[جمهوری آذربایجان|آذربایجان]] و ازبکستان مراسم سوگواری حسینی با شکوه تمام برگزارمی‌شود و در این مراسم اهل سنت نیز حضور خوبی دارند. البته در مقاطعی وهابیون سعی می‌کنند با ترفند‌های مختلف، مانع این مراسم شوند ولی با گذشت زمان این عزاداری‌ها باعث غنای فرهنگ تشیع شده و خطبا، نویسندگان و شاعران به گرامیداشت محرم همت گمارده‌اند. معمولاً ازبک‌های اهل سنت با دیدن سوگواری‌ها و نوحه‌سرایی و محافل حزن متأثر‌شده و با عزاداران همراهی‌می‌کنند.}} در سمرقند و بخارا، [[حسینیه|حسینیه‌هایی]] نیز ساخته شده و در آن به سوگواری می‌پردازند.{{مدرک}} | ||
===سابقه تشیع=== | ===سابقه تشیع=== | ||
| خط ۱۱۸: | خط ۱۱۸: | ||
===اصحاب و راویان شیعه=== | ===اصحاب و راویان شیعه=== | ||
از میان اصحاب [[امامان شیعه | از میان اصحاب [[امامان شیعه]] و برخی از راویان شیعه کسانی به شهرهای [[ماوراء النهر]] مانند [[بخارا]] و [[کش]] و [[سمرقند]] شهرت دارند. با توجه به کثرت آنان در نیمه نخست قرن چهارم هجری می‌توان یک حوزه علمی شیعی را در آن ناحیه ترسیم کرد. [[عیاشی|محمد بن مسعود عیاشی]]، در قرن ۴ ق، مدرسه علمیه در این شهر تاسیس کرد. از دیگر چهره‌های شیعه سمرقند، [[حسین بن اشکیب سمرقندی]]، از اصحاب [[امام حسن عسکری(ع)]] شاگرد وی [[حیدر بن محمد بن نعیم]]، [[جعفر بن ابی جعفر سمرقندی]]، [[جعفر بن ایوب سمرقندی]]، [[محمد بن نعیم]] و [[محمد بن ابراهیم وراق]] است.<ref>جباری، فصلنامه تاریخ در آینه پژوهش، ۱۳۸۱، ص۱۱۶.</ref> | ||
===مراکز مذهبی شیعیان=== | ===مراکز مذهبی شیعیان=== | ||
*مسجد اهل بیت:سال ۱۳۷۷ش، کلنگ مسجد اهل بیت(س) در محله پنجاب سمرقند زده شد. مدتی پیش از آن، شیعیان سمرقند با کوشش «شیخ محمد علی» امام مسجد پنجاب و «روشن پهلوان» موفق به ثبت زمین این مسجد به عنوان دارایی شیعیان شدند. این مسجد در سال ۱۳۷۸ش افتتاح شد و بزرگ‌ترین مسجد شیعیان ازبکستان است. گنجایش این مسجد تا ۲۰ هزار نفر نمازگزار است. {{یادداشت|جامعه شیعیان سمرقند معتقدند که ساخت این مسجد آرزوی دیرینه آن‌ها را برآورده کرده است، چرا که آن‌ها ۴۰ سال در انتظار ساخت این مسجد بودند. این مسجد که جلوه‌ای از هنر ایرانی را هم دارد، یادگار خوبی از دوستی [[ایران]] و ازبکستان است.}} چهارده لچک در اطراف گنبد مسجد تعبیه شده که از آن‌ها برای نوشتن نام [[چهارده معصوم]] استفاده شده است.<ref>[http://old.iran-newspaper.com/1391/7/16/Iran/5194/Page/12/Iran_5194_12.pdf روزنامه ایران: تجدید حیات اسلامی در ازبکستان]</ref> | *مسجد اهل بیت:سال ۱۳۷۷ش، کلنگ مسجد اهل بیت(س) در محله پنجاب [[سمرقند]] زده شد. مدتی پیش از آن، شیعیان سمرقند با کوشش «شیخ محمد علی» امام مسجد پنجاب و «روشن پهلوان» موفق به ثبت زمین این مسجد به عنوان دارایی شیعیان شدند. این مسجد در سال ۱۳۷۸ش افتتاح شد و بزرگ‌ترین مسجد شیعیان ازبکستان است. گنجایش این مسجد تا ۲۰ هزار نفر نمازگزار است. {{یادداشت|جامعه شیعیان سمرقند معتقدند که ساخت این مسجد آرزوی دیرینه آن‌ها را برآورده کرده است، چرا که آن‌ها ۴۰ سال در انتظار ساخت این مسجد بودند. این مسجد که جلوه‌ای از هنر ایرانی را هم دارد، یادگار خوبی از دوستی [[ایران]] و ازبکستان است.}} چهارده لچک در اطراف گنبد مسجد تعبیه شده که از آن‌ها برای نوشتن نام [[چهارده معصوم]] استفاده شده است.<ref>[http://old.iran-newspaper.com/1391/7/16/Iran/5194/Page/12/Iran_5194_12.pdf روزنامه ایران: تجدید حیات اسلامی در ازبکستان]</ref> | ||
===اسماعیلیان=== | ===اسماعیلیان=== | ||
اوایل قرن سوم قمری، به تدریج پای مبلغان [[اسماعیلیان]] به آسیای میانه گشوده شد و حتی به دربار سامانی هم نفوذ یافت. افرادی از این ناحیه مانند [[حسین بن علی مروزی]] (درگذشته ۲۹۵ق)، [[محمد بن احمد نخشبی]] (درگذشته ۳۰۶ق) جیهانی (درگذشته ۳۲۸ق) و حتی [[حسنک وزیر]] (درگذشته ۴۲۳) به قرمطی‌گری گرایش یافته یا متهم شدند و اعدام گشتند. خانواده [[ابوعلی سینا]] نیز یک خانواده اسماعیلی بود. اسماعیلیان تا به امروز در برخی از نواحی ماوراءالنهر حضور دارند. برخی از آثار اسماعیلیان مانند کتاب وجه دین [[ناصر خسرو]] که تصور می‌شد مفقود گشته در این اواخر در همین بخارا یافت شد. برخی از دیگر آثار اسماعیلیان نیز پس از یک هزار سال در این منطقه به دست آمد.{{مدرک}} | اوایل قرن سوم قمری، به تدریج پای مبلغان [[اسماعیلیان]] به آسیای میانه گشوده شد و حتی به دربار سامانی هم نفوذ یافت. افرادی از این ناحیه مانند [[حسین بن علی مروزی]] (درگذشته ۲۹۵ق)، [[محمد بن احمد نخشبی]] (درگذشته ۳۰۶ق) جیهانی (درگذشته ۳۲۸ق) و حتی [[حسنک وزیر]] (درگذشته ۴۲۳) به قرمطی‌گری گرایش یافته یا متهم شدند و اعدام گشتند. خانواده [[ابوعلی سینا]] نیز یک خانواده اسماعیلی بود. اسماعیلیان تا به امروز در برخی از نواحی ماوراءالنهر حضور دارند. برخی از آثار اسماعیلیان مانند کتاب وجه دین [[ناصر خسرو]] که تصور می‌شد مفقود گشته در این اواخر در همین بخارا یافت شد. برخی از دیگر آثار اسماعیلیان نیز پس از یک هزار سال در این منطقه به دست آمد.{{مدرک}} | ||
==گروه‌ها و مراکز مسلمانان== | ==گروه‌ها و مراکز مسلمانان== | ||
در ۱۳۶۸ش، دو سال پیش از استقلال ازبکستان، قانون آزادی مذاهب و فعالیت های دینی تصویب شد. پس از استقلال، [[مساجد]] و مدارس قابل توجهی تاسیس یا بازگشایی شدند. پس از مدتی با فعالیت‌های افراد و گروه‌های مذهبی مخالف دولت و نیز با اندیشه‌های تندرو و متمایل به [[القاعده]] و [[طالبان]]، اسلام کریم‌اف، رییس جمهور ازبکستان فعالیت سیاسی احزاب دینی را ممنوع اعلام كرد و برخی از این احزاب و گروه‌ها غیرقانونی اعلام شدند. اما چند گروه، مخفیانه به عضوگیری و اقدامات خود ادامه دادند.<ref>[https://www.magiran.com/article/2597503 روزنامه ایران، «تجدید حیات اسلامی در ازبکستان»،مصاحبه با سفیر سابق ایران در ازبکستان]</ref>{{سخ}} | در ۱۳۶۸ش، دو سال پیش از استقلال ازبکستان، قانون آزادی مذاهب و فعالیت های دینی تصویب شد. پس از استقلال، [[مساجد]] و مدارس قابل توجهی تاسیس یا بازگشایی شدند. پس از مدتی با فعالیت‌های افراد و گروه‌های مذهبی مخالف دولت و نیز با اندیشه‌های تندرو و متمایل به [[القاعده]] و [[طالبان]]، اسلام کریم‌اف، رییس جمهور ازبکستان فعالیت سیاسی احزاب دینی را ممنوع اعلام كرد و برخی از این احزاب و گروه‌ها غیرقانونی اعلام شدند. اما چند گروه، مخفیانه به عضوگیری و اقدامات خود ادامه دادند.<ref>[https://www.magiran.com/article/2597503 روزنامه ایران، «تجدید حیات اسلامی در ازبکستان»،مصاحبه با سفیر سابق ایران در ازبکستان]</ref>{{سخ}} | ||