منذر بن جارود: تفاوت میان نسخه‌ها

| تاریخ وفات  = [[۶۲ق]]

'''مُنذِر بن جارود'''(متوفی ۶۲ق) از جمله سپاهیان [[امام علی(ع)]] و کارگزاران او بوده است. وی در ابتدا به خاطر جایگاه پدرش [[جارود]] و همچنین وفاداری در [[جنگ جمل]] و [[جنگ صفین]] مورد اعتماد امام علی(ع) بود اما به دلیل خیانت در [[بیت المال]] مورد توبیخ وی قرار گرفت. او در جریان دعوت [[امام حسین(ع)]] از بزرگان [[بصره]] نامه و نامه‌رسان وی را تسلیم [[عبیدالله بن زیاد]] کرد. منذر در برابر [[قیام مختار]] بی‌طرف بود. وی سرانجام کارگزار [[امویان]] در [[هند]] شد.

 

منذر بن جارود پس از جنگ صفین به عنوان فرماندار استخر [[منطقه فارس|فارس]] منصوب شد؛ اما در پی اخباری درباره خوشگذرانی منذر، امام علی(ع) در نامه‌ای سبب اعتماد به وی را جایگاه پدرش بیان کرد و ضمن برشمردن اشتباهاتش او را از این مقام برکنار نمود.<ref>الزرکلی، الاعلام، ۱۹۸۹م، ج۷، ص۲۹۲ </ref> منذر پس از بازگشت به کوفه زندانی شد اما پس از شفاعت [[صعصعه بن صوحان]] و پرداخت سی‌هزار درهم جریمه، از زندان آزاد گردید.<ref>ثقفی، الغارات، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۱۹۷؛ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی،‌ دار صادر، ج۲، ص۲۰۴.</ref> بر اساس نظر بعضی، منذر هم‌نظر با خوارج بود.<ref>الزرکلی، الاعلام، ۱۹۸۹م، ج۷، ص۲۹۲.</ref>

منذر بن جارود هنگام آغاز قیام [[امام حسین(ع)]] از بزرگان بصره بوده است.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۲.</ref> امام(ع) در نامه‌ای به بزرگان بصره از جمله منذر دعوت به همراهی نمود اما وی نامه و نامه‌رسان ([[سلیمان بن رزین]]) را تسلیم عبیدالله کرد.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۱.</ref> درباره نحوه رفتار او با نامه‌رسان دو نظر وجود دارد. عده‌ای معتقدند که منذر به گمان آنکه نامه از جانب [[عبیدالله بن زیاد]]([[سال ۳۳ هجری قمری|۳۳]] - [[سال ۶۷ هجری قمری|۶۷ق]]) است چنین عملی را مرتکب شده است<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷.</ref> اما در مقابل برخی معتقدند وی با عبیدالله هم سو و هم رأی بود و این اقدام وی نیز متأثر از همین هم سوئی بوده است. اینان شاهد این هم‌سوئی را [[تزویج]] دختر منذر با عبیدالله می‌دانند.<ref> مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)تفسیر نهج البلاغه، ج۱۱، ص۳۸۳.</ref>

منذر در ماجرای جنگ [[مختار]](۱-۶۷ق) و [[مصعب بن زبیر]] ضمن رد دعوت مصعب، به همراهی عده‌ای از نزدیکان خود به کرمان گریخت و موضع بی‌طرفی اتخاذ کرد. وی در این شهر مردم را به بیعت و همراهی با [[عبدالملک مروان]] دعوت نمود.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۳۰۵.</ref>.

* ابن اعثم، محمد بن علی، الفتوح، به تحقیق علی شیری، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۱۱ق.

* ثقفی، ابراهیم، الغارات، تلخیص و ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۴ش.

* الدِّینَوری،الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م.

* الزرکلی، خیرالدین، الاعلام، ۱۹۸۹م.