منذر بن جارود: تفاوت میان نسخه‌ها

منذر در دوره حکومت [[امام علی(ع)]] از جمله یاران وی بود، اما در سال‌های آخر عمر، به [[امویان]] گرایش یافت و به عنوان کارگزار [[یزید بن معاویه]] از سوی [[عبیدالله بن زیاد]] در منطقه‌ای از [[هند]] منصوب گردید.<ref>ثقفی، الغارات، تلخیص و ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۱۹۷؛ الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر،۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۲.</ref> او در همان‌جا در سال ۶۲ق وفات کرد.<ref>بلاذری، فتوح البلدان، ۱۹۸۸م، ج۱، ص۴۱۸.</ref>

منذر بن جارود هنگام آغاز قیام [[امام حسین(ع)]] از بزرگان بصره بوده است.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۲.</ref> امام(ع) در نامه‌ای به بزرگان بصره از جمله منذر دعوت به همراهی نمود اما وی نامه و نامه‌رسان ([[سلیمان بن رزین]]) را تسلیم عبیدالله کرد.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۱.</ref> درباره نحوه رفتار او با نامه‌رسان دو نظر وجود دارد. عده‌ای معتقدند که منذر به گمان آنکه نامه از جانب [[عبیدالله بن زیاد]]([[سال ۳۳ هجری قمری|۳۳]] - [[سال ۶۷ هجری قمری|۶۷ق]]) است چنین عملی را مرتکب شده است<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷.</ref> اما در مقابل برخی معتقدند وی با عبیدالله هم سو و هم رأی بود و این اقدام وی نیز متأثر از همین هم سوئی بوده است. اینان شاهد این هم‌سوئی را [[تزویج]] دختر منذر با عبیدالله می‌دانند.<ref> مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)تفسیر نهج البلاغه، ج۱۱، ص۳۸۳.</ref>

منذر در ماجرای جنگ [[مختار]](۱-۶۷ق) و [[مصعب بن زبیر]] ضمن رد دعوت مصعب، به همراهی عده‌ای از نزدیکان خود به کرمان گریخت و موضع بی‌طرفی اتخاذ کرد. وی در این شهر مردم را به بیعت و همراهی با [[عبدالملک مروان]] دعوت نمود.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۳۰۵.</ref>.