قساوت قلب: تفاوت میان نسخه‌ها

عالمان اخلاقی قساوت را قابل درمان می‌دانند؛ اما معتقدند که این صفت به آسانی درمان نمی‌شود. [[ملا احمد نراقی]] معتقد است انجام دادنِ مداومِ کارهایی که قلب را مهربان و نرم می‌کند، این بیماری را به تدریج درمان می‌کند.<ref>نراقی، معراج‌السعادة، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۳۰۹.</ref> [[عبدالحسین دستغیب|آیةالله دستغیب]] نیز معتقداست برای درمان قساوت قلب باید ابتدا عوامل ایجاد قساوت قلب را ترک نمود و بعد به آنچه در روایات درباره درمان سنگدلی آمده عمل کرد.<ref>دهقانپور، «ماهیت، عوامل و آثار قساوت قلب از دیدگاه قرآن»، ص۶۴.</ref> [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام](ص)]، اشک‌ نداشتن چشم را از علامت‌های قساوت قلب شمرده و سرپرستی [[یتیم]] و مهربانی با او را باعث برطرف شدن سختی قلب دانسته‌ است.<ref> شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۲۸۷.</ref> همچنین پرهیز از [[غفلت]] و یاد [[خدا|خداوند]]، قرائت [[قرآن]]، محبت به اؤلیای الهی، یاد مرگ و اقرار به [[گناه]] در درمان سنگدلی موثر است.<ref>دهقانپور، «ماهیت، عوامل و آثار قساوت قلب از دیدگاه قرآن»، ص۶۴.</ref>