پرش به محتوا

شاه نعمت‌الله ولی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۷۸: خط ۷۸:
}}
}}


همچنین وی گفته است: «لعنت به دشمنان علی گر کنی رواست».<ref>برای نمونه نگاه کنید به: شاه نعمت‌الله ولی، دیوان اشعار، ۱۳۸۰ش، ص۸۴۰.</ref> نعمت‌الله اشعاری نیز در [[فضایل امام علی(ع)|منقبت امام علی(ع)]] دارد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: شاه نعمت‌الله ولی، دیوان اشعار، ۱۳۸۰ش، ص۸۳۹.</ref>
همچنین وی گفته است: «لعنت به دشمنان علی گر کنی رواست».<ref>برای نمونه نگاه کنید به: شاه نعمت‌الله ولی، دیوان اشعار، ۱۳۸۰ش، ص۸۴۰.</ref> نعمت‌الله اشعاری نیز در [[فضایل امام علی(ع)|منقبت امام علی(ع)]] دارد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: شاه نعمت‌الله ولی، دیوان اشعار، ۱۳۸۰ش، ص۸۲۶ و ۸۲۷، ۸۳۹، ۸۸۲ و ۸۸۳.</ref>
 
گفته شده نعمت‌الله قائل به [[امامت امامان شیعه|امامت دوازده امام]] بود و خودش را مظهر خدا و جامع ادیان و بلکه جامع کل عالم می‌دانست. وی همچنین خود را مانند [[امامان شیعه|امامان]]، [[عصمت امامان|معصوم]] می‌شمرد.<ref>شیبی، تشیع و تصوف، ۱۳۸۵ش، ص۲۳۵ و ۲۳۶.</ref> در کتاب «تشیع و تصوف» آمده است که نعمت‌الله می‌خواست یک مذهب شیعه-صوفی جدید براساس اعتقاد [[امامیه|شیعه اثنی‌عشری]] معتدل بنیان نهد و خودش [[مفترض الطاعة|امام مفترض الطاعه]] آن باشد.<ref>شیبی، تشیع و تصوف، ۱۳۸۵ش، ص۲۳۶.</ref>


==سلسله نعمت‌اللهی==
==سلسله نعمت‌اللهی==
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۲۲۹

ویرایش