حبیب نجار: تفاوت میان نسخه‌ها

نسب حبیب را، به اختلاف، حبیب‌بن اَبریا، حبیب‌بن مری و حبیب‌بن اسرائیل ضبط کرده‌اند.<ref>رک: ابن سلیمان٬ مقاتل‌بن سلیمان، ۱۹۷۹م٬ ج ۳، ص۵۷۷؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۲۲ق٬ ج۱۹، ص۴۱۹؛ ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، المکتبة الثقافیة، ص۳۶۵</ref>{{سخ}}

شغل‌های گوناگونی چون ریسمان‌بافی و کفاشی برای او ذکر شده،<ref>رک: طبری، جامع البیان، ۱۴۲۲ق٬ ج۱۹، ص۴۱۹؛ ماوردى، النکت و العیون٬ ۱۴۱۲ق٬  ج۵، ص۱۳؛ سیوطی، الدر المنثور٬ ج ۵، ص۲۶۱</ref> گرچه حرفه وی در بیشتر منابع نجّاری و لقبش نجّار است و گفته‌اند چون پیش از [[ایمان]] آوردن بت‌تراش بوده است<ref>رک: مقدسی،البدء و التاریخ، ۱۹۶۲م٬ ج ۳، ص۱۳۰؛ زمخشری٬ الكشاف عن حقائق غوامض التنزيل٬ ۱۴۰۷ق٬  ج ۴، ص۱۰</ref> او را با این لقب خوانده‌اند. درباره زندگی زاهدانه و رفتارهای عابدانه وی مطالب اندکی در منابع آمده است.<ref>برای نمونه رک: ثعلبی، قصص الأنبیاء٬ همانجا</ref>

در تفاسیر و تواریخ اسلامی این داستان با تفصیل بیشتر و گاه با اختلافاتی نقل شده است. بر این اساس، [[حضرت عیسی|عیسی علیه‌السلام]] دو تن از [[حواریون]] خود را به [[انطاکیه]] که در [[قرآن]] «القَرْیة» خوانده شده است می‌فرستد. فرستادگان عیسی در حوالی شهر با چوپان پیری روبه‌رو می‌شوند و او را به پرستش [[خدا]] و دین عیسی علیه‌السلام دعوت می‌کنند. چوپان از آنان درخواست [[معجزه]] می‌کند و ایشان پسر بیمار او را شفا می‌دهند و پیرمرد که همان حبیب نجّار است به گفته‌های آنان ایمان می‌آورد. دلایل دیگری نیز برای ایمان آوردن حبیب نقل شده است، از جمله اینکه رسولان، پسر او را که هفت روز از مرگش می‌گذشت زنده کردند و دیگر اینکه خودِ حبیب را که به جذام مبتلا بود شفا دادند. فرستادگان پس از ورود به انطاکیه، به دستور پادشاه زندانی می‌شوند. عیسی رسول سومی را به یاریشان می‌فرستد و آنان در حضور پادشاه معجزاتی از خود نشان می‌دهند، اما پادشاه و اطرافیان او بنابه قولی تصمیم به قتل رسولان می‌گیرند.<ref>رک: مقاتل‌بن سلیمان، ج ۳، ص۵۷۵ ۵۷۷؛ طبری، تاریخ، ج ۲، ص۱۸۲۱؛ مسعودی، ج ۱، ص۷۴؛ ثعلبی، الکشف و البیان، ج ۸، ص۱۲۴-۱۲۵</ref>

او وارد بهشت می‌شود: {{متن قرآن|قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ|سوره=یس|آیه=۲۶}} و آرزو می‌کند قومش می‌دانستند خداوند چه نعمتی بر او ارزانی داشت. {{متن قرآن|قالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ(۲۶)بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ|سوره=یس|آیه=۲۷}}  

در منابع تفسیری و روایی، از حبیب نجّار و [[ایمان]] وی تجلیل شده است. اگر چه به نوشته برخی منابع، وی پیش از ایمان به رسولان، [[شرک|مشرک]] بوده است و حتی گفته‌اند هفتاد سال بت می‌پرستیده است،<ref>رک: مقاتل‌بن سلیمان، ج ۳، ص۵۷۶؛ قرطبی، ج ۱۵، ص۱۸</ref> ولی عده‌ای وی را در زمره کسانی چون [[ورقه بن نوفل|ورقةبن نوفل]]، [[بحیرا]] و [[قیس‌ بن ساعده]] شمرده‌اند که پیش از [[بعثت]] [[پیامبر اکرم|پیامبر اکرم(ص)]] به او ایمان داشته‌اند،<ref>رک: بغوی، ج ۱، ص۷۹؛ فخررازی، ج ۳، ص۱۰۴</ref> چنان‌که تصریح شده حبیب نجار ششصد سال پیش از ظهور [[اسلام]]، به حضرت محمد(ص) [[مؤمن]] بوده است.<ref>قرطبی، همانجا</ref> براساس حدیثی نبوی، حبیب نجّار که از او با لقب مؤمن آل‌یس یاد شده است به همراه حزقیل (ملقب به [[مؤمن آل فرعون]]) و [[حضرت علی|حضرت علی(ع)]] کسانی‌اند که حتی لحظه‌ای به خدا [[کفر|کافر]] نشدند.<ref>رک: ثعلبی، قصص‌الأنبیاء، ص۳۶۶؛ طبرسی، ج ۸، ص۶۵۹</ref> در احادیث دیگری از پیامبر اکرم، حبیب نجّار از صدیقان، مقربان الهی و اهل [[بهشت]] و یکی از مصادیق «ثُلَّةٌ من الاَوَّلین»<ref>واقعه: ۱۳</ref> معرفی شده است.<ref>رک: مقاتل‌بن سلیمان، ج ۳، ص۵۷۸؛ کوفی، ص۳۵۴، ۴۶۵؛ ابن‌بابویه، ص۳۸۵؛ نیز رک: مجلسی، ج ۱۳، ص۵۸، ج ۱۴، ص۲۷۳۲۷۴</ref>

* طبرسى؛

* فخر رازى، محمدبن عمر  التفسیر الکبیر، قاهره بی‌تا، چاپ افست تهران، بی‌تا.