سینه‌زنی (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها

عزاداری به صورت زدن به سینه، از صدر اسلام مرسوم بوده است و نقل شده است که برخی زنان مسلمان در عزای [[پیامبر اسلام(ص)]] به سر و سینه خود می‌زدند و عزاداری می‌کردند.<ref>ابن حنبل، ۱۴۱۶ق، ج۶، ص۲۷۴</ref> پس از شهادت [[امام حسین(ع)]]، عزاداری بسته به فرهنگ‌های مختلف، اشکال گوناگون یافت که از جمله آنها سینه‌زنی بود. به نظر می‌رسد سینه‌زنی، علاوه بر عزاداری، نوعی ریاضت است که سینه‌زن، خود را در رنجی که امام حسین(ع) تحمل کرد، سهیم می‌کند.<ref>حیدری، تاریخ و جلوه‌های عزاداری امام حسین(ع) در ایران، ۱۳۹۱ش، ص۱۰۸</ref> سینه‌زنی در میان عرب رواج داشته است<ref>محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۲۵۷</ref> و با رسمی‌شدن مذهب شیعه در ایران در عصر [[صفویه]]، مراسم سینه‌زنی در ایران توسعه یافت و نقل شده مردم از شدت تأثر از نقل موعظه‌کنندگان، با مشت بر سینه خود می‌کوبیدند.<ref>فیگوئرا، سفرنامه فیگوئرا، ۱۳۶۳ش، ص۳۰۹</ref> همچنین در نقلی دیگر بیان شده است که در [[اصفهان]] (مرکز صفویان) مردم به تبعیت از آواز نوحه‌خوانان، ضمن حرکت دایره‌ای، پا بر زمین کوبیده و سینه می‌زدند.<ref>کمپفر، در دربار شاهنشاه ایران، ۱۳۵۰ش، ص۱۷۹</ref>