سید محمدحسین شهریار: تفاوت میان نسخه‌ها

وی در اوایل شاعری، «بهجت» تخلص می‌کرد و بعدا دو بار با فال حافظ، تخلص خواست که طبق دو بیت از دیوان حافظ، تخلصش را به «شهریار» تغییر داد:<ref>زاهدی، لطف الله، بیوگرافی استاد شهریار، در دیوان شهریار (۱)، ص۵۹.</ref>

شهریار در انواع گونه‌های شعر فارسی مانند غزل، قصیده، قطعه، مثنوی، رباعی و نیمایی شعر سروده است.<ref>آرین پور، از نیما تا روزگار ما، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۵۱۳.</ref> از ویژگی‌های شعر او استفاده از اصطلاحات عامیانه است. او در شعر از [[حافظ شیرازی|حافظ]] و نیما تأثیر پذیرفته است.<ref>آرین پور، از نیما تا روزگار ما، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۵۱۵-۵۱۴.</ref>

[[ملک الشعرای بهار]] در دیباچه کتاب ''صدای خدا''، شهریار را چنین ستوده است: شهریار نه تنها افتخار ایران، بلکه افتخار شرق است.<ref> سخنوران نامی معاصر، ج۳، ص۲۱۰۸؛ دیباچه بهار بر صدای خدا: گردآورنده: حسن ارسنجانی، تهران، بی‌تاریخ به نقل از: آرین پور، از نیما تا روزگار ما، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۵۱۳.</ref>

* [[همای رحمت|علی ای همای رحمت]]

* افسانه شب در ۱۶۲۴ بیت، که مفصل‌ترین مثنوی شهریار است<ref>آرین پور، از نیما تا روزگار ما، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۵۱۴.</ref>

شهریار اشعاری در وصف و مرثیه [[اهل بیت]] سروده است؛ او همای رحمت، یا علی، شب و علی و علی و دنیا را در وصف [[امام علی(ع)]] سروده است.

 

او همچنین حماسه حسینی و قصیده کاروان کربلا را در مرثیه [[امام حسین(ع)]] و اهل بیتش سروده است: