Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۳۲۷
ویرایش
عالم غیب: تفاوت میان نسخه‌ها
برداشت الگوی ویرایش و افزودن شناسه
P.motahari (بحث | مشارکتها) |
P.motahari (بحث | مشارکتها) (برداشت الگوی ویرایش و افزودن شناسه) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عالَم غیب'''، بخشی از هستی که با حواس پنج‌گانه قابل مشاهده نیست. عالَم غیب در مقابل عالم شُهود است که با حواس پنج گانه درک می‌شود. برخی از آیات [[قرآن]]، آگاهی از عالم غیب را ویژه خداوند دانسته‌اند؛ اما در [[آیه|آیه‌ای]] آمده است که [[پیامبران]] هم می‌توانند علم غیب داشته باشند. علماء [[شیعه امامیه|شیعه]] معتقدند که به جهت آنکه جانشینی [[پیامبر اسلام|پیامبر]](ص) مستلزم آگاهی‌های فوق‌بشری است، امامان شیعه نیز از عالَم غیب اطلاع دارند. روایات بسیاری بر این مطلب دلالت می‌کنند. برخی از علماء شیعه معتقدند که پیامبران و امامان تنها به وسیله تعلیم خداوند می‌توانند، از عالم غیب مطلع شوند. | |||
'''عالَم غیب'''، بخشی از هستی که با حواس پنج‌گانه قابل مشاهده نیست. عالَم غیب در مقابل عالم شُهود است که با حواس پنج گانه درک می‌شود. برخی از آیات | |||
==عالم غیب در مقابل عالم شهود== | ==عالم غیب در مقابل عالم شهود== | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۴: | ||
با توجه به [[آیه|آیاتی]] که علم غیب را ویژه خداوند دانسته‌اند، برخی از علماء چون [[علامه طبرسی]] و [[شیخ مفید]]، نسبت‌دادن علم غیب به [[پیامبران]] و [[امامان]] را باوری زشت دانسته و گفته‌اند: هیچ‌یک از علماء [[شیعه امامیه|شیعه]] نمی‌پذیرند که کسی جز خدا علم غیب داشته باشند. به باور اینان پیامبران و امامان به وسیله تعلیم خداوند از غیب باخبر می‌شوند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به مفید، اوائل المقالات،۱۴۱۳ق، ص۶۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۳۱۳، ۳۱۴.</ref><br /> | با توجه به [[آیه|آیاتی]] که علم غیب را ویژه خداوند دانسته‌اند، برخی از علماء چون [[علامه طبرسی]] و [[شیخ مفید]]، نسبت‌دادن علم غیب به [[پیامبران]] و [[امامان]] را باوری زشت دانسته و گفته‌اند: هیچ‌یک از علماء [[شیعه امامیه|شیعه]] نمی‌پذیرند که کسی جز خدا علم غیب داشته باشند. به باور اینان پیامبران و امامان به وسیله تعلیم خداوند از غیب باخبر می‌شوند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به مفید، اوائل المقالات،۱۴۱۳ق، ص۶۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۳۱۳، ۳۱۴.</ref><br /> | ||
اما علامه طباطبایی، در تفسیر آیات ۲۶ و ۲۷ [[سوره جن]] که می گوید: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى غَيْبِهِ أَحَداً؛ إِلاَّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُولٍ» (داناى نهان است، و كسى را بر غيب خود آگاه نمىكند؛ جز پيامبرى را كه از او خشنود باشد)، گفته است: این آیه استثنائی بر آیاتی است که علم غیب را به خدا منحصر می‌کنند و بیان می‌کند که پیامبران نیز به هراندازه که خدا بخواهد، از عالم غیب اطلاع پیدا می‌کنند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۵۳.</ref><br /> | اما علامه طباطبایی، در تفسیر آیات ۲۶ و ۲۷ [[سوره جن]] که می گوید: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى غَيْبِهِ أَحَداً؛ إِلاَّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُولٍ» (داناى نهان است، و كسى را بر غيب خود آگاه نمىكند؛ جز پيامبرى را كه از او خشنود باشد)، گفته است: این آیه استثنائی بر آیاتی است که علم غیب را به خدا منحصر می‌کنند و بیان می‌کند که پیامبران نیز به هراندازه که خدا بخواهد، از عالم غیب اطلاع پیدا می‌کنند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۵۳.</ref><br /> | ||
گفته‌اند به این علت برخی از علماء گذشته علم غیب پیامبران و امامان را انکار کرده‌اند و حتی امامان نیز خود را از علم غیب بی‌اطلاع دانسته‌اند | گفته‌اند به این علت برخی از علماء گذشته علم غیب پیامبران و امامان را انکار کرده‌اند و حتی امامان نیز خود را از علم غیب بی‌اطلاع دانسته‌اند که در صدر اسلام مراد از علم غیب، علم ذاتی بود و ادعای چنین علمی، به معنای ادعای ربوببت او بود. شاهد این مطلب را این سخن شیخ مفید دانسته‌اند که نسبت‌دادن علم به ائمه عقیده نادرست است؛ چون نسبت‌دادن علم غیب به کسی به معنای آن است که او با توانایی خود به آن رسیده است، نه آنکه آن را از کسی گرفته باشد و این برای جز خدا ممکن نیست.<ref>شاکر و برنجکار، «مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران»، ص۶۷.</ref> | ||
==علم غیب ائمه== | ==علم غیب ائمه== | ||