آیه میثاق: تفاوت میان نسخه‌ها

لغت شناسان اصل ذر را به معنای انتشار و پراکندگی می دانند. در کتاب لسان العرب ذیل این ماده آمده است: ذر شی به معنای پراکنده کردن آن است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۳۰۴.</ref> واژه ذریه در باره نسل انسان، چه مرد و چه زن به کار رفته است.<ref>مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، وزارت فرهنگ و ارشاد، ج۳، ص۳۰۷.</ref>

# هنگامی كه آدم آفریده شد فرزندان آینده او تا آخرین فرد بشر از پشت او به صورت ذراتی بیرون آمدند (و طبق بعضی از روایات این ذرات از گل آدم بیرون آمدند) آنها دارای عقل و شعور كافی برای شنیدن سخن و پاسخ گفتن بودند، در این هنگام از طرف خداوند به آنها خطاب شد: آیا پروردگار شما نیستم؟! همگی در پاسخ گفتند:آری، بر این حقیقت همگی گواهیم. سپس همه این ذرات به صلب [[آدم]] (یا به گل آدم) باز گشتند و به همین جهت این عالم را [[عالم ذر]] و این پیمان را [[عهد الست|پیمان الست]] می نامند. بنا بر این، پیمان مزبور یك [[حکم تشریعی|پیمان تشریعی]] و قرارداد خود آگاه در میان انسانها و پروردگارشان بوده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۹ش، ج۷، ص۶.</ref>

# منظور از این عالم و این پیمان همان عالم استعدادها و پیمان [[فطرت]] و [[حکم تکوینی|تكوین]] و آفرینش است، كه هنگام خروج فرزندان آدم به صورت نطفه از صلب پدران به رحم مادران كه ذراتی بیش نبودند، خداوند استعداد و آمادگی برای حقیقت [[توحید|توحید]] به آنها داده است، هم در نهاد و فطرتشان این سر الهی به صورت یك حس درون ذاتی به ودیعه گذارده شده است و هم در [[عقل]] و خردشان به صورت یك حقیقت خودآگاه!. بنا بر این همه افراد بشر دارای روح توحیدند و سؤالی كه خداوند از آنها كرده به زبان تكوین و آفرینش است و پاسخی كه آنها داده‌اند نیز به همین زبان است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۹ش، ج۷، ص۶؛ طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۷۶۵.</ref>