سوره طه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مفسران]] آیه ۵ سوره طه «الرَّ‌حْمَـٰنُ عَلَى الْعَرْ‌شِ اسْتَوَىٰ؛ خداى رحمان كه بر عرش استيلا يافته است» را همانند دیگر آیاتی که از عبارت «استواء بر عرش» استفاده کرده‌اند، کنایه از عمومیت حکمرانی [[خدا]] بر همه عالم و گستردگی [[ربوبیت|تدبیر الهی]] بر همه امور هستی از خرد و کلان و آسمانی و زمینی می‌داند که نشانه‌ای از [[توحید ربوبی|توحید در ربوبیت خداوند]] است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۲۰-۱۲۱؛ مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۲۰۵؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۱۶۰؛ صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶ق، ج۱۹، ص۱۹.</ref> استفاده از صفت «الرحمن» که بیان‌گر رحمت گسترده الهی است را مناسب با تدبیر و حکمرانی او در عالم هستی که همان استواء بر عرش است، دانسته‌اند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۲۱.</ref>